Τα παραμύθια ....συνεχίζονται λοιπόν. Το πολιτικό σύστημα εδώ και τρία χρόνια άλλωστε, αυτό ακριβώς κάνει. Παίζει το ρόλο της Σεχραζάντ στο «Χίλιες και μία νύχτες». Προκειμένου να σώσει τη ζωή του, μας λέει κάθε βράδυ στις ειδήσεις και από ένα παραμύθι , ελπίζοντας πως με την εξαγορά χρόνου θα τη γλυτώσει στο τέλος. Αυτό που με στομφώδη τρόπο επαναλαμβάνεται ως «σωτηρία της χώρας» δεν είναι παρά άλλη μια παράταση σωτηρίας του πολιτικού συστήματος και όσων το στηρίζουν, έχοντας τους λόγους τους.
Αλλά το καθημερινό παραμύθι πείθει πλέον όλο και λιγότερους καθώς οι πάντες βλέπουν όλες τις προγνώσεις να διαψεύδονται, οι στόχοι να μην επιτυγχάνονται, τα μέτρα να πολλαπλασιάζονται, η αγορά να στενάζει και η οικονομία να βυθίζεται σε βάθη όπου δεν φτάνει κανένα απολύτως φως. Ακόμη και ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ (που πάντα «παίζει» κυβέρνηση, όπως λένε τα ίδια τα μέλη του Δ.Σ του ΣΕΒ) τους έχει πάρει χαμπάρι και βγήκε να τους κάνει πλάκα, λέγοντας πως η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει ούτε το 14.
Προφανώς δεν θα έρθει ούτε η ανάπτυξη, ούτε η ανάκαμψη, ούτε η επανεκκίνηση, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά που διανθίζουν το πολιτικό λεξιλόγιο των παραμυθάδων του πολιτικού συστήματος. Όπως επίσης δεν πρόκειται να έρθει και κανένας σοβαρός επενδυτής. Όχι γιατί λέει ο Τσίπρας πως «είναι ανατριχιαστικό το πάση θυσία στο ευρώ» αλλά γιατί ολόκληρη η ευρωζώνη, με ευθύνη της γερμανικής επικυριαρχίας, μοιάζει με κινούμενη άμμο που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να καταπιεί τα πάντα. Ήδη οι κεντρικές τράπεζες όλων των δυναμικά αναπτυσσόμενων χωρών (εκεί που βρίσκεται δηλαδή μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου χρήματος) ξεφορτώνονται από τα χαρτοφυλάκιά τους το ευρώ, αναζητώντας ασφαλέστερες επιλογές.
Ζήσαμε 3500 χρόνια χωρίς το ευρώ, φαντάζομαι μπορούμε να ζήσουμε κι άλλα τόσα χωρίς αυτό. Με μια προϋπόθεση. Να έχει μείνει κάτι που θα λέγεται Ελλάδα. Αλλά αυτό με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα καθίσταται όλο και πιο αμφίβολο. Η οικονομική καταστροφή οδηγεί στην απομείωση της εθνικής ισχύος της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Από τη διπλωματία μέχρι τους αμυντικούς εξοπλισμούς. Συνεχίζοντας έτσι, ο μόνος που θα έρθει θα είναι ο «Αλί Μπαμπά και οι σαράντα κλέφτες» για να κάνουν πλιάτσικο και να μην μείνει τίποτα όρθιο.
Έγραψα χθες για το «λόμπι του ευρώ» και το «κακό τέλος» που επιφυλάσσει η λογική πως «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας». Πρώτον, δεν είναι φίλοι μας κι αυτό φάνηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο στην περίπτωση της Κύπρου. Δεύτερον, πάντα χάνουν.
Το ζητούμενο είναι λοιπόν να αφήσουμε τα παραμύθια στην άκρη και να δούμε την αλήθεια κατάματα. Το μόνο λόμπι που έχει ανάγκη η χώρα είναι το λόμπι της Ελλάδας. Το θέμα δεν είναι ούτε να μείνουμε «πάση θυσία στο ευρώ», ούτε να επιστρέψουμε «πάση θυσία» στη δραχμή. Αυτό που προέχει πάνω απ’ όλα είναι να διατηρήσουμε πάση θυσία τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν για να το πετύχουμε αυτό χρειαστεί να κάνουμε άνω – κάτω τον πλανήτη, ας το κάνουμε. Έλληνες, υπάρχουν παντού. Όπως και φίλοι των Ελλήνων. Αρκεί να έχουμε κάτι να πούμε. Αρκεί να ενσαρκώνουμε μια αξία, μια ιδέα. Και η ιδέα αυτή δεν είναι άλλη από την ιδέα της ελευθερίας.
ΥΓ: Προκάλεσαν αίσθηση οι παχυλοί μισθοί της τάξης των 200-300 χιλιάδων ευρώ το χρόνο που παίρνουν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, από τον Ρομπάι και τον Μπαρόζο μέχρι τους Υπηρεσιακούς Διευθυντές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Σιγά την έκπληξη! Όπως έχω ξαναγράψει, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρχίσει να μοιάζει όλο και περισσότερο με τη Σοβιετική ένωση. Η «νομενκλατούρα» πάντα αμείβεται καλά και έχει προνόμια. Για τους υπόλοιπους, υπάρχουν τα «γκουλάγκ». Όπως έμαθα χθες η κυβέρνηση ψάχνει εγκαταστάσεις πρώην στρατοπέδου για να κάνει κρατητήρια «οικονομικών εγκληματιών». Όπως καταλαβαίνετε μπήκαμε ήδη στη φάση της μεταφοράς σε «στρατόπεδα συγκεντρώσεως».
πηγη
