Η συγκεκριμένη θεραπεία ονομάζεται «θεραπεία έκθεσης» και χρησιμοποιείται ευρέως για τη θεραπεία των φόβων, ενώ ο σκοπός της είναι οι ασθενείς να εκτίθενται όλο και πιο πολύ με σταδιακό ρυθμό στο αντικείμενο του φόβου τους. Αν, για παράδειγμα, κάποιος φοβάται τα φίδια, προκαλείται να δει μπροστά του εικόνες φιδιών ή και πραγματικά φίδια. Το διαφορετικό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι οι ασθενείς συνεχίζουν αυτή τη θεραπεία και ενώ κοιμούνται.
Προκειμένου να κάνουν πράξη την υπνοθεραπεία για την αντιμετώπιση των φόβων, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν 15 εθελοντές στους οποίους έδειξαν εικόνες που είχαν συσχετίσει με το φόβο (μέσω ήπιων ηλεκτροσόκ), αλλά και με συγκεκριμένες οσμές. Έπειτα, κι ενώ οι ασθενείς κοιμόντουσαν, τους εξέθεσαν στις ίδιες μυρωδιές, προσπαθώντας να τους βοηθήσουν να εξοικειωθούν με αυτές υποσυνείδητα. Μόλις οι ασθενείς ξύπνησαν, αποδείχθηκε ότι φοβόντουσαν λιγότερο τις εικόνες που συσχετίζονταν με αυτές τις οσμές.
Φυσικά, οι επιστήμονες που ερευνούν τη συγκεκριμένη υπνοθεραπεία από το Τμήμα Νευρολογίας της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Northwestern, με επικεφαλής την δρα Κατερίνα Χάουνερ, αποσαφηνίζουν ότι η μείωση του φόβου που επετεύχθη είναι μικρή μεν, αλλά σημαντική, επισημαίνοντας ότι δεν πρόκειται να σταματήσουν την έρευνα, καθώς προσπαθούν να ανακαλύψουν πόσο μπορεί να κρατήσει αυτός ο μειωμένος φόβος.
Η διαδικασία με την οποία λειτουργεί η υπνοθεραπεία αυτή για την αντιμετώπιση των φόβων είναι συγκεκριμένη και φαίνεται να είναι αποτελεσματική, διότι όταν ο ασθενής κοιμάται, η μνήμη που έχει ήδη αποκτήσει ο εγκέφαλος, και η οποία συνδέεται με το φόβο και μια ειδική οσμή, ενεργοποιείται συνεχώς κατά τη διάρκεια του ύπνου, με αποτέλεσμα σιγά σιγά ο εγκέφαλος να συνηθίζει στο συγκεκριμένο ερέθισμα, αφαιρώντας από το φόβο τη σημασία που αρχικά είχε για τον ασθενή. Μάλιστα, αποδεικνύεται ότι όσο πιο πολύ διαρκεί ο ύπνος και όσο πιο βαθύς είναι, τόσο πιο αποτελεσματική είναι η θεραπεία.
Το γεγονός που απέδειξε στους επιστήμονες ότι οι ασθενείς φοβόντουσαν πιο λίγο μετά την υπνοθεραπεία ήταν ότι ίδρωναν λιγότερο, ενώ χρησιμοποίησαν και τη μαγνητική λειτουργική τομογραφία (fMRI), που απεικόνισε την εγκεφαλική τους λειτουργία, παρουσιάζοντας τις διαφορές όχι μόνο στην αμυγδαλή (που αντιπροσωπεύει το κέντρο του φόβου) του εγκεφάλου, αλλά και στον ιππόκαμπο (το κέντρο μνήμης του εγκεφάλου).
Μολονότι τα συμπεράσματα των επιστημόνων είναι πολύ ενθαρρυντικά, η Κατερίνα Χάουνερ παραδέχεται ότι οι πραγματικά τραυματικές εμπειρίες που έχουν χαραχθεί στην καρδιά και το μυαλό ενός ανθρώπου, ειδικά αυτές του παρελθόντος, δεν μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα με την υπνοθεραπεία, καθώς για αυτές τις περιπτώσεις χρειάζονται διαφορετικές θεραπείες.
Πηγή
