Για πολλές γενιές ταξιδιώτες και καραβάνια βεδουίνων ξεκουράζονταν κάτω από τη σκιά της και τη θεωρούσαν σημείο αναφοράς στο ταξίδι τους.
Η συγκεκριμένη ακακία ήταν το μοναδικό δέντρο σε ακτίνα 400 χιλιομέτρων: λειτούργησε ως ορόσημο για τα καραβάνια που διέσχιζαν το γυμνό τοπίο, αλλά και ως μνημείο της ανθεκτικότητας της ζωής.
Η θλιβερή ιστορία του ξεριζώματός της μας υπενθυμίζει πώς μια μοναδική στιγμή ανθρώπινης απερισκεψίας μπορεί να καταστρέψει τα θαύματα της φύσης.
Οι Τουαρέγκ, νομαδική φυλή της περιοχής του Τενερέ, στη νότιοκεντρική Σαχάρα, ήταν οι μόνοι που γνώριζαν την ύπαρξη του δέντρου μέχρι που στα τέλη της δεκαετίας του 1930 τράβηξε την προσοχή των “ξένων”.
Ευρωπαϊκά στρατεύματα που στρατοπέδευσαν στην περιοχή εντόπισαν την ακακία. Την ονόμασαν “Το δέντρο του Τενερέ” και την συμπεριέλαβαν στους στρατιωτικούς χάρτες.
Ο Γάλλος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων που αναπτύσσονταν το 1939 στην περιοχή, ο Μισέλ Λεσούρ, χαρακτηρίσε το δέντρο ως κάτι το πραγματικά ξεχωριστό όχι μόνο λόγω της ικανότητάς του να επιβιώνει στις συνθήκες της ερήμου αλλά και λόγω της αυτοσυγκράτησης που επεδείκνυαν οι αμέτρητοι μέσα στους αιώνες ταξιδιώτες αφήνοντάς το ανέγγιχτο.
Την ίδια χρονιά ανοίχτηκε ένα πηγάδι κοντά στο δέντρο και έλυσε το μυστήριο της επιβίωσής του σε αυτό το άνυδρο περιβάλλον.
Με ύψος 10 μέτρων το δέντρο είχε ρίζες που εκτείνονταν για 30 μέτρα
μέσα στον υδροφόρο ορίζοντα. Η ηλικία του υπολογίστηκε στα 300 χρόνια
και έγινε η υπόθεση ότι αποτέλεσε το τελευταίο εναπομείναν δέντρο από
μια αρχαία συστάδα που βρισκόταν στην -κάποτε όχι τόσο ξηρή- περιοχή.Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, αυτό το ζωντανό θαύμα που επέζησε για αιώνες κόντρα σε όλες τις πιθανότητες πέθανε με υπαίτιο την ανθρώπινη φύση και όχι τη Φύση καθεαυτή.
Το 1973 ένας οδηγός φορτηγού, ακολουθώντας τον αρχαίο δρόμο των καραβανιών συγκρούστηκε με το δέντρο και ξερίζωσε τον κορμό του.
Μια στιγμή απροσεξίας στάθηκε αρκετή για να καταστραφεί ένας δεσμός με το παρελθόν, βαθιά ριζωμένος στην άμμο της ερήμου και στην ψυχή γενεών που απολάμβαναν τη σκιά του.
Ο οδηγός, το όνομα του οποίου παραμένει άγνωστο, λέγεται ότι ήταν μεθυσμένος την ώρα που οδηγούσε.
Λίγο καιρό μετά, ο σκελετός του ιερού δέντρου μεταφέρθηκε στο Εθνικό Μουσείο του Νίγηρα και τοποθετήθηκε σε μαυσωλείο ως ιερό κειμήλιο: πράξη ενδεικτική της σημασίας που του απέδιδαν οι άνθρωποι της περιοχής.
Στη θέση του ανεγέρθηκε ένα απλό μεταλλικό γλυπτό.
Πηγή
