Η Βιστνέβσκαγια γεννήθηκε το 1926, στο Λένινγκραντ και βίωσε πολύ έντονα τα χρόνια της πολιορκίας της πόλης, κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Η ασιτία, το κρύο, η τρομερή στέρηση, η υπηρεσία στις δυνάμεις αεράμυνας, όλα αυτά περιγράφονται με...
κάθε λεπτομέρεια και με μια αξιοθαύμαστη νηφαλιότητα στα απομνημονεύματά της.
Προς το τέλος του πολέμου, άρχισε να τραγουδά σε χορωδία. Αργότερα έγινε σολίστ του Περιφερειακού Θεάτρου Οπερέτας του Λένινγκραντ, ενώ τη δεκαετία του 1950 εμφανίζεται για λίγο και ως ερμηνεύτρια δημοφιλών τραγουδιών. Το 1952 κέρδισε τον διαγωνισμό και πέρασε στην ομάδα πρακτικής άσκησης του Θεάτρου Μπολσόι. Είχε εξαιρετική φωνή, σοπράνο κολορατούρα, και ήταν πάντα πρόθυμη να μαθαίνει. Η όπερα είναι μια τέχνη πολύ δύσκολη, χρειάζεται να διαθέτει κανείς κατ' αρχήν, μια ωραία πηγαία φωνή, να την εξασκεί με καλούς καθηγητές, ταυτόχρονα πρέπει να ακούει πολλή μουσική, να διαβάζει βιβλία, να μαθαίνει την τέχνη της υποκριτικής, να έχει πολύ ανοιχτούς ορίζοντες. Θεωρητικά, αυτά τα σπουδάζει κανείς στο ωδείο, στην πραγματικότητα όμως, σε πολλές περιπτώσεις η φωνή "ξυπνά" αργά, και τότε αναγκάζονται να μετεκπαιδεύονται, όταν έχουν πια ωριμάσει, όπως έγινε, για παράδειγμα, με μια άλλη διάσημη σοβιετική τραγουδίστρια της όπερας, την Ιρίνα Αρχίποβα, που το πρώτο επάγγελμά της ήταν η αρχιτεκτονική.
Η Βισνέβσκαγια, όπως αρμόζει σ’ έναν γνήσιο μουσικό, σπούδαζε όλη της τη ζωή. Συνεργάστηκε με τους καλύτερους μαέστρους της εποχής, όπως ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν και Αλεξάντρ Μελίκ-Πασάγιεφ, τραγούδησε μαζί με τους θρυλικούς Ρώσους τενόρους, Λέμεσεφ και Κοζλόφσκι, τον Πλάθιντο Ντομίνγκο, τον Ντίτριχ Φίσερ-Ντίσκαου και την Μπίργκιτ Νίλσον.
Έχει τραγουδήσει και στη ρωσική και στην ιταλική όπερα, τους πιο σύνθετους, πιο δραματικούς ρόλους: την Τατιάνα από το “Ευγένιος Ονέγκιν” του Τσαϊκόφσκι και την Αΐντα του Βέρντι. Το ρεπερτόριό της ήταν τεράστιο.
Μαζί με τον Ροστροπόβιτς
Το 1955 παντρεύτηκε τον βιολοντσελίστα, διευθυντή ορχήστρας και συνθέτη Μιστισλάβ Ροστροπόβιτς, μετά από τέσσερις μέρες γνωριμίας. Έζησαν μαζί 52 χρόνια μέχρι τον θάνατό του, το 2007. Έκαναν μαζί συναυλίες σε όλο τον κόσμο, αρχικά τη συνόδευε στο πιάνο, κατόπιν διεύθυνε την ορχήστρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 βοηθούσαν τον υπό δυσμένεια τότε Αλεξάντρ Σολζενίτσιν.
Μαζί αναχώρησαν το 1974 σε μια μακρόχρονη περιοδεία στο εξωτερικό, ακολουθώντας την παραίνεση των αρμόδιων αρχών. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι παγκοσμίως γνωστές διασημότητες της όπερας και της κλασικής μουσικής, εκπρόσωποι της κεντρικής σοβιετικής ελίτ, Βισνέβσκαγια και Ροστροπόβιτς απολάμβαναν μια γενική ασυλία απέναντι στις διώξεις, τους συμβούλεψαν ν΄ αποσυρθούν αθόρυβα.
Δεν ησύχασαν όμως, αφού η Βισνέβσκαγια συνέχισε μεν τη λαμπρή της καριέρα στο εξωτερικό, τραγουδούσε στην Αμερική και στην Ευρώπη, σκηνοθετούσε όπερες, σχετιζόταν όμως πάντα με Ρώσους εμιγκρέδες. Το 1978 με διάταγμα της κυβέρνησης τους αφαιρέθηκε η σοβιετική υπηκοότητα, “Λόγω συστηματικής δραστηριότητας, επιβλαβούς για την εικόνα της ΕΣΣΔ...”
Πολύμορφη προσφορά
Το διάταγμα ακυρώθηκε 1990, όταν τελείωνε η περεστρόικα. Στη συνέχεια, η Βισνέβσκαγια και ο Ροστροπόβιτς επέστρεψαν στη Ρωσία. Ο Ροστροπόβιτς υπερασπίστηκε την ελευθερία, δίνοντας συναυλίες στα οδοφράγματα του 1991. Η Βισνέβσκαγια δούλευε ως ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Το 1993 άφησε τη σκηνή της όπερας κι ασχολήθηκε εντατικά με τη διδασκαλία. Το 2002 ίδρυσε το Κέντρο τραγουδιού όπερας Γκαλίνα Βισνέβσκαγια. Μια σχολή τραγουδιστών όπερας που παρέχει συνθετική πολιτισμική παιδεία, ένα εύρος γνώσεων και ιδανικές φωνητικές δεξιότητες. Φέτος, τον Δεκέμβριο, ήταν προγραμματισμένη η διοργάνωση μιας μεγάλης γιορτής για την επέτειο συμπλήρωσης των δέκα χρόνων λειτουργίας. Και μόλις πριν από δύο βδομάδες, η Βισνέβσκαγια βραβεύτηκε με το παράσημο: “Για την υπηρεσία στην Πατρίδα ”. Είχε κατακτήσει πολλά βραβεία, αλλά την περισσότερη υπερηφάνεια της έφερε το μετάλλιο “Για την υπεράσπιση του Λένινγκραντ”, που της απονεμήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.
πηγή:rbth.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσθέστε το σχόλιό σας!!! Πείτε μας ότι θέλετε!