Έτσι δημιουργήθηκε η εικόνα μιας ευμάρειας μέσα στο ευρώ, μιας ψυχολογικής αιχμαλωσίας του λαού στο ευρώ και απέχθειας ή και φόβου προς το εθνικό του νόμισμα.
Θυμίζουμε για τους παλιότερους (και για να μαθαίνουν οι νεότεροι), ότι επί δραχμής οι τράπεζες δεν χορηγούσαν δάνεια σε απλούς πολίτες. Ακόμα και για τα επιχειρηματικά δάνεια, τα οποία χορηγούσαν με τοκογλυφικά επιτόκια, θα έπρεπε αφενός να υπάρχει πολιτικό μέσον και αφετέρου να δαπανηθεί σχεδόν το μισό κεφάλαιο σε λαδώματα.
Επειδή δεν χορηγούνταν δάνεια σε πολίτες, για να αγοράσει κάποιος ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο, έπρεπε πρώτα να δουλεύει μια ζωή, για να συγκεντρώσει τα χρήματα, κυνηγώντας τον πληθωρισμό και στη συνέχεια να τα αγοράσει τοις μετρητοίς. Είναι αυτές οι περιουσίες κυρίως που σήμερα (με το ευρώ) στην ουσία δημεύονται εξ αιτίας των υπερβολικών φόρων.
Γι’ αυτό που γινόταν όμως παλιότερα, δεν έφταιγε το εθνικό νόμισμα, αλλά το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό σύστημα που δεν ήθελε οικονομική ανάπτυξη και ευμάρεια του λαού, κάτι που θα έθετε σε αμφισβήτηση το ίδιο το σύστημα και τα προνόμοιά του σε βάρος της κοινωνίας. Ήθελε την κοινωνία αδύναμη, σε ρόλο βοηθούμενου κυρίως με επιδόματα από το «κράτος – πατερούλη».
Αυτό το σύστημα, αφού είχε την κοινωνία στη γωνία, έφτιαξε επί δραχμής το χρηματιστήριο αρπάζοντας τις περιουσίες της και αυτό το ίδιο σύστημα τρομοκρατεί τώρα (επί ευρώ) το λαό για να του αρπάξει και πάλι τις περιουσίες. Μην μας ξεγελάει το δεξιό ή αριστερό του θεατρικό πρόσωπο. Το ίδιο πράγμα είναι.
