αναλώνεσαι σε άχρηστες αψιμαχίες. Που στο τέλος της ημέρας μόνο κακό σου αφήνουν. Και τι κερδίζεις αν πεις σε κάποιον ότι κάνει λάθος; Μήπως θα σε ακούσει; Μήπως θα σε δώσει σημασία στα λόγια, στο γιατί είναι σημαντικό για σένα να φτάσεις στο δικό σου προορισμό;
Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος μιλάει όχι γιατί έχει κάτι θετικό να προσφέρει (συμβουλή ή γόνιμη κριτική) αλλά απλώς γιατί θέλει κάτι να πει. Φοβάται ότι η σιωπή σημαίνει ανυπαρξία και νομίζει ότι μέσα από το απλώς να μιλάει, υπάρχει. Νομίζει ότι το γάβγισμα είναι φιλοσοφία και όχι θόρυβος.
Το χειρότερο όμως είναι ότι εμείς πολλές φορές τους δίνουμε περισσότερη αξία από ότι αξίζουν. Και όση περισσότερη σημασία δίνεις στα γαβγίσματα, τόσο περισσότερο θα τα ακούς. Γιατί αυτά τρέφονται από την προσοχή μας. Και χαίρονται όταν σταματάμε και ασχολούμαστε μαζί τους. Είπαμε ότι κάποιοι υπάρχουν μόνο για να γαβγίζουν.
Αν ρωτήσεις τι δουλειά κάνουν, μπορεί και να σου απαντήσουν «δημόσια κριτική» για ό,τιδήποτε κινείται προς έναν προορισμό που αυτοί θεωρούν ξένο προς την ανύπαρκτη ουσιαστικά φιλοσοφία τους. Γιατί αν είχαν προορισμό δεν θα γάβγιζαν. Θα τραβούσαν το δρόμο τους, Και αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε και εμείς. Να κλείσουμε τα αυτιά και να προχωρήσουμε για εκεί που εμείς διαλέγουμε.
«Ποτέ δεν θα φτάσεις στον προορισμό σου, αν σταματάς για να ρίξεις πέτρες σε κάθε σκυλί που σου γαβγίζει». Μην χάνεις τζάμπα το χρόνο σου, την ενέργεια, την εστίασή σου. Έχεις σημαντικά πράγματα να κάνεις. Πρέπει να προχωρήσεις.
πηγη
