Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία της σύγχρονης ανθρωπότητας το κίνημα της αυτοβελτίωσης δεν ήταν τόσο κραταιό. Το ζήτημα της κατανόησης και της επίγνωσης γύρω από τον άνθρωπο, τη φύση του και τους παράγοντες που καθορίζουν τη συμπεριφορά και εν τέλει το πεπρωμένο του, αναδεικνύεται σε μείζον ζήτημα των καιρών μας. Η αρχαία γνώση που προέρχεται από όλα τα μεγάλα φιλοσοφικά και .....θρησκευτικά συστήματα του παρελθόντος ανασύρεται μαζικά σήμερα ως δρομοδείκτης του μέλλοντος, σε μια προσπάθεια να γνωρίσουμε πραγματικά το εαυτό μας και να χαράξουμε συνειδητά την πορεία μας.
Γιόγκα, Ζεν, Χριστιανισμός, Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, Αρχαία Κινεζική Φιλοσοφία, Μυστικισμός, Εσωτερισμός. Αν προσθέσουμε σε αυτή την τάση και τη σύγχρονη γνώση που παράγεται στην εποχή μας γύρω από τον άνθρωπο από την Ιατρική, τις Νευροεπιστήμες, τη Κβαντική Φυσική, την Τέχνη, μετά βίας μπορούμε να συλλάβουμε τον όγκο της πληροφορίας που είναι διαθέσιμος σχετικά με τη δομή και τις απεριόριστες δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας στην κοινωνία σήμερα όλοι κάτι κάνουν για να αποκτήσουν ευρύτερη συνείδηση του Εαυτού τους. Γιόγκα και διαλογισμό, ενεργειακές πρακτικές, vegan διατροφή, mindfulness, coaching, ψυχοθεραπεία, NLP, νοερή προπόνηση, απόσυρση στη Φύση. Και όλοι μιλούν για αυτή τη γνώση, τα πλεονεκτήματα και την αρτιότητα του κάθε συστήματος, ποστάρουν βαρύγδουπα posts στις σελίδες τους και όταν βαρεθούν ψαρεύουν δεξιά και αριστερά συμπληρωματική γνώση και πληροφορία για να συμπληρώσουν τα υπαρξιακά κενά τους που αντί να μικραίνουν, δυστυχώς μεγαλώνουν. Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς για την πραγματική αιτία αυτής της αντίφασης. Ζούμε σε μια εποχή που η πρόσβαση στην πληροφορία σχετικά με την αυτοσυνείδηση είναι μεγαλύτερη από ποτέ, εντούτοις το επίπεδο της ατομικής και συλλογικής μας ακεραιότητας μειώνεται σταθερά.
Ζούμε και καταναλώνουμε αδηφάγα αγαθά και γνώση, αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπο που υποφέρει δίπλα μας, αδιαφορώντας για την βιωσιμότητα του πλανήτη που στεγάζει την τύχη ολόκληρου του γένους μας, αδιαφορώντας κυριολεκτικά για το μέλλον των παιδιών μας και τα σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, ως δραματική απόρροια της δικής μας αδιαφορίας.
Σύμφωνα με τον Νίκο Βαρδιάμπαση, «..η ευθύνη παράγεται από το θέμα του ρήματος είμι. Ευθύνη σημαίνει ιθύνω, δηλαδή ισιάζω, διευθύνω, εις λογοδοσίαν φέρω και από κει και η ευθύνη του ιθύνοντος νου. Έχει ευθύνη ο ευθυντήριος πλοηγός, ο ευθυντήριος κυβερνήτης, ο ευθυντήριος πρόεδρος. Η ευθύνη του έγκειται στο να επιλέγει σωστά ανάμεσα από ξέρες, από υφάλους, από ρηχά νερά και από ρουφήχτρες, ώστε το πλοίο του ή το πλοίο της πόλης να φθάνει στον προορισμό του. Αν το βουλιάξει, αν δεν αποφύγει κακοκαιρίες, αν δεν υπολογίσει το φορτίο, την ηλικία του σκάφους και τόσες άλλες παραμέτρους, τότε, μόνο υπεύθυνος δεν είναι…»
Η ευθύνη λοιπόν αποτελεί λέξη κλειδί για τη σύγχρονη ανθρωπότητα. Η ανάληψη της ατομικής ευθύνης, τη βάση όπου θα συναντηθούν ισότιμα θεωρία και η πράξη στην ζωή και την καθημερινότητα μας. Καθόλου δεν ωφελεί να μιλάμε για τη μη-βια, την αρετή, την ανιδιοτέλεια και να μην υποστηρίζουμε αυτά που θεωρητικά και μόνο προβάλλουμε στους άλλους και πρεσβεύουμε υπερήφανα, με τις απλές, καθημερινές πράξεις μας. Όσο διαλογισμό, κάθαρση, ενδοσκόπηση και αν κάνουμε νιώθοντας ότι υπερτερούμε των άλλων, όσο και αν διαβάζουμε την Αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι, πρέπει επιτέλους όλοι να συνειδητοποιησουμε ότι η δόμηση του χαρακτήρα βασίζεται στις πράξεις και την καθημερινή συμπεριφορά μας. Σε όλα αυτά που είμαστε, όχι σε αυτά που θα θέλαμε να είμαστε.
Ο μόνος τρόπος για να εξελιχθουμε ως άνθρωποι και να αποκτήσουμε συνείδηση του Εαυτού μας είναι να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ασταμάτητη γκρίνια μας, την παθητικότητα μας, τους βρώμικους δρόμους της πόλης μας, την αγένεια και την αξεστοσύνη μεταξύ μας, την παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη με πρόσχημα τη βιασύνη, την έλλειψη εξυπηρέτησης στις Δημόσιες Υπηρεσίες. Να αναλάβουμε την ευθύνη για την υποκρισία και τις προσχηματικότητες στις σχέσεις μας, την έλλειψη αφοσίωσης προς τα παιδιά μας που μεγαλώνουν μόνα τους λόγω της δικής μας φιλοδοξίας και πολυδραστηριότητας, να αναλάβουμε την ευθύνη που τόσα χρόνια ξοδεύαμε πολύ περισσότερα από ότι εισπράτταμε.
Να αναλάβουμε την ευθύνη για τη δική μας ιδιοτέλεια που αδιακρίτως και μονοδιάστατα προβάλουμε στους πολιτικούς μας. Να αναλάβουμε τη ευθύνη για την ημιμάθεια μας και να σταματήσουμε να αναμασάμε τα βαρύγδουπα φιλοσοφικά τσιτάτα του ένδοξου παρελθόντος μας. Να αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη για ατομικά, συλλογικά, πολιτιστικά και πνευματικά μας αδιέξοδα και να βρούμε το θάρρος και τη δύναμη να αναλάβουμε δράση για να τα υπερβούμε. Να αναλάβουμε την ευθύνη να γίνουμε αυτό που πραγματικά ονειρευόμαστε. Με τις πράξεις μας…
