Του Κώστα Μελισσόπουλου
Πρόσωπα αργασμένα από τη δουλειά, μάτια που αντανακλούσαν φόβο και αγωνία, χέρια απλωμένα για να λάβουν ένα λάχανο, μια σακούλα πατάτες, λίγα φρούτα. .....
Η εικόνα της Αθήνας της οδού Αχαρνών, είναι ίσως ότι πιο ντροπιαστικό μπορεί να θυμάται κανείς τα τελευταία χρόνια. Τις έχουμε φυσικά ξαναδεί τις εικόνες τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά η αγωνία, ο φόβος, και η ταπείνωση δεν υπήρχαν τις άλλες φορές σε τέτοιο βαθμό.
Άνθρωποι μαχητές, που εργάστηκαν μια ζωή, και τώρα βλέπουν ότι είναι έρμαια της ελεημοσύνης κάποιων τρίτων. Νέοι άνθρωποι οικογενειάρχες, οι οποίοι έχασαν τις δουλειές τους, και απόκαμαν στην ανεργία, ταπεινωμένοι από την ίδια την κοινωνία τους, ζώντας καθημερινά έναν εφιάλτη, ζητιάνευαν χθες μια σακούλα τρόφιμα, ανήμποροι να αντικρίσουν τα παιδιά τους απ’ τη ντροπή…
Και δυστυχώς δεν είναι το χειρότερο αυτό. Χειρότερο ήταν η εικόνα του παραγωγού επάνω στο φορτηγό που μοίραζε ως άλλη UNRA, και μιλούσε στους ανθρώπους που περίμεναν την ελεημοσύνη του, ως άλλος κατακτητής, με ένα προσβλητικό και άξεστο τρόπο, που έκανε το δράμα αυτών που ταπεινώθηκαν μπροστά του, ακόμη μεγαλύτερο.
Και η ταπείνωση, ολοκληρώθηκε με την ένταση και τους αλληλοπροπηλακισμούς μεταξύ αυτών που ήθελαν να πάρουν εγκαίρως μια λαχανίδα, ή μια σακούλα φρούτα. Η χώρα μας, διανύει την πιο σκοτεινή περίοδό της εδώ και πολλές δεκαετίες. Επί Κατοχής είχαμε πόλεμο, ξέραμε τους εχθρούς. Σήμερα έχουμε πόλεμο με δεκάδες θύματα, αλλά δεν γνωρίζουμε τους εχθρούς. Ποικίλλουν τώρα τελευταία αυτοί. Το μεγαλύτερο έγκλημα του Γιώργου Παπανδρέου και όλων αυτών που τον στήριξαν και υλοποίησαν το σχέδιό του-άσχετα αν τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτε- είναι η καταβαράθρωση του αυτοσεβασμού των ανθρώπων που κυβέρνησε.
Ο Παπανδρέου δεν διέλυσε και δεν εξευτέλισε μόνο μια χώρα. Προσέβαλλε εκατομμύρια έλληνες, τους ισοπέδωσε ψυχολογικά, τους διέλυσε κάθε ίχνος προοπτικής, και τους στέρησε το δικαίωμα να κοιτάζουν περήφανα τα παιδιά τους, και να ελπίζουν σε μια ηλιόλουστη μέρα. Η χθεσινή εικόνα αφιερώνεται σε όλους αυτούς που επι χάρτου σχεδιάζουν το μέλλον, το οποίο –όπως φαίνεται- δεν περιλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Και δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Αμφίδρομα αμείλικτη…
Πρόσωπα αργασμένα από τη δουλειά, μάτια που αντανακλούσαν φόβο και αγωνία, χέρια απλωμένα για να λάβουν ένα λάχανο, μια σακούλα πατάτες, λίγα φρούτα. .....
Η εικόνα της Αθήνας της οδού Αχαρνών, είναι ίσως ότι πιο ντροπιαστικό μπορεί να θυμάται κανείς τα τελευταία χρόνια. Τις έχουμε φυσικά ξαναδεί τις εικόνες τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά η αγωνία, ο φόβος, και η ταπείνωση δεν υπήρχαν τις άλλες φορές σε τέτοιο βαθμό.
Άνθρωποι μαχητές, που εργάστηκαν μια ζωή, και τώρα βλέπουν ότι είναι έρμαια της ελεημοσύνης κάποιων τρίτων. Νέοι άνθρωποι οικογενειάρχες, οι οποίοι έχασαν τις δουλειές τους, και απόκαμαν στην ανεργία, ταπεινωμένοι από την ίδια την κοινωνία τους, ζώντας καθημερινά έναν εφιάλτη, ζητιάνευαν χθες μια σακούλα τρόφιμα, ανήμποροι να αντικρίσουν τα παιδιά τους απ’ τη ντροπή…
Και δυστυχώς δεν είναι το χειρότερο αυτό. Χειρότερο ήταν η εικόνα του παραγωγού επάνω στο φορτηγό που μοίραζε ως άλλη UNRA, και μιλούσε στους ανθρώπους που περίμεναν την ελεημοσύνη του, ως άλλος κατακτητής, με ένα προσβλητικό και άξεστο τρόπο, που έκανε το δράμα αυτών που ταπεινώθηκαν μπροστά του, ακόμη μεγαλύτερο.
Και η ταπείνωση, ολοκληρώθηκε με την ένταση και τους αλληλοπροπηλακισμούς μεταξύ αυτών που ήθελαν να πάρουν εγκαίρως μια λαχανίδα, ή μια σακούλα φρούτα. Η χώρα μας, διανύει την πιο σκοτεινή περίοδό της εδώ και πολλές δεκαετίες. Επί Κατοχής είχαμε πόλεμο, ξέραμε τους εχθρούς. Σήμερα έχουμε πόλεμο με δεκάδες θύματα, αλλά δεν γνωρίζουμε τους εχθρούς. Ποικίλλουν τώρα τελευταία αυτοί. Το μεγαλύτερο έγκλημα του Γιώργου Παπανδρέου και όλων αυτών που τον στήριξαν και υλοποίησαν το σχέδιό του-άσχετα αν τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτε- είναι η καταβαράθρωση του αυτοσεβασμού των ανθρώπων που κυβέρνησε.
Ο Παπανδρέου δεν διέλυσε και δεν εξευτέλισε μόνο μια χώρα. Προσέβαλλε εκατομμύρια έλληνες, τους ισοπέδωσε ψυχολογικά, τους διέλυσε κάθε ίχνος προοπτικής, και τους στέρησε το δικαίωμα να κοιτάζουν περήφανα τα παιδιά τους, και να ελπίζουν σε μια ηλιόλουστη μέρα. Η χθεσινή εικόνα αφιερώνεται σε όλους αυτούς που επι χάρτου σχεδιάζουν το μέλλον, το οποίο –όπως φαίνεται- δεν περιλαμβάνει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Και δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Αμφίδρομα αμείλικτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσθέστε το σχόλιό σας!!! Πείτε μας ότι θέλετε!