Το ιερό Ευαγγέλιο, ο αποκαλυπτικός δηλ. λόγος του Θεού, δεν παρουσιάζει μόνο μεγάλες αλήθειες που έχουν να κάνουν με το «θεωρητικό επίπεδο» , όπως εντελώς αδόκιμα χαρακτηρίζουν την Αλήθεια, ορισμένοι. Το Ευαγγέλιο έχει να προσφέρει και «κώδικες» πρακτικής, που αν αποφασίζαμε να τους θέσουμε σε εφαρμογή, μετά βεβαιότητος όλα τα κοινωνικά προβλήματα θα εύρισκαν τη λύση τους.
Αλλ’ ας δούμε πολύ σύντομα την ....περικοπή του Ευαγγελιστή Ματθαίου, η οποία αναφέρεται στον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων. Δεν υπάρχει πιστός χριστιανός που να μη γνωρίζει το καταπληκτικό τούτο θαύμα.
Συγκίνησε και συγκινεί τόσο, που η Εκκλησία μας στην όμορφη ακολουθία της Αρτοκλασίας, από αυτό το γεγονός λαμβάνει αφορμή και δέεται ώστε ο «άρτος ο επιούσιος», να μη παύσει να υπάρχει, και έτι πλέον να πληθύνεται «εις τον κόσμον άπαντα».
Συγκίνησε και συγκινεί τόσο, που η Εκκλησία μας στην όμορφη ακολουθία της Αρτοκλασίας, από αυτό το γεγονός λαμβάνει αφορμή και δέεται ώστε ο «άρτος ο επιούσιος», να μη παύσει να υπάρχει, και έτι πλέον να πληθύνεται «εις τον κόσμον άπαντα».
Πόσο πράγματι η Ευαγγελική αυτή περιγράφει συγκινεί κάθε ευαίσθητη και τρυφερή καρδιά που δεν σκληρύνθηκε από «την απάτη της αμαρτίας»! Ο Κύριος μας, η Σαρκωμένη Αγάπη, όχι μόνο «εσπλαγχνίσθη επ’ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους», μα φροντίζει και για αυτές τις υλικές τους ανάγκες. Για το φαγητό, για το τόσο αναγκαίο ψωμί. Συγκινείται διότι βλέπει τα αγαπημένα του τέκνα εγκαταλελειμμένα και «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα...». Και μόνο από αυτό το γεγονός, αποδεικνύεται ότι όσοι προσάπτουν την κατηγορία ότι ο Ιησούς δεν ασχολήθηκε με τα καθημερινά προβλήματα, ότι είναι το ολιγότερον άσχετοι με το Ιερό Ευαγγέλιο...
Πολλά, πάρα πολλά θα μπορούσε κανείς να πει επάνω στο θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων. Εμείς όμως θα σταθούμε σε ένα σημείο, το οποίο ίσως δεν έχουμε προσέξει και τόσο, και που μας βοηθά ώστε να κρατήσουμε από εδώ και πέρα συγκεκριμένη στάση ζωής. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όταν οι μαθητές πλησίασαν τον Κύριο και κατά κάποιον τρόπο του υπέδειξαν ότι η ώρα παρήλθε και ότι πρέπει να απολύσει τους όχλους «Έρημος εστίν ο τόπος και η ώρα ήδη παρήλθεν, απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα» (Ματθ. ιδ΄15), ο Ιησούς στην παρατήρηση αυτή, τους απαντά με μια φράση που κάνει τους Αποστόλους να πετάξουν κάθε παραπέτασμα από την καρδιά και να παρουσιάσουν με παρρησία τα αποθέματα της ζωντανής τους πίστεως, που θα έπρεπε να διαθέτουν: «δότε αυτοίς υμείς φαγείν»(Ματθ. ιδ΄16) δηλ. δώστε τους εσείς να γευματίσουν.
Δεν είναι καθόλου απλή αυτή η φράση φίλοι μου. Θα μπορούσαν οι μαθητές με τον λόγο αυτό που άκουσαν ή να γκρεμίσουν μέσα τους ό,τι μέχρι τότε είχε οικοδομηθεί ή να επαυξήσουν την πίστη τους και να την καλλιεργήσουν και να την αναδείξουν σε «δένδρον εσκυόφυλλον», πράγμα που και τελικώς έγινε. Δεν διακρίθηκαν. Δεν τα έχασαν. Δεν άρχισαν να τοποθετούν μπροστά την «λογική». Έκαναν οι ίδιοι αυτό που μπορούσαν να κάνουν, και τελικώς ο Θεάνθρωπος, επιτέλεσε το καταπληκτικό θαύμα. Το θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανδρών, δίχως να υπολογίζονται τα γυναικόπαιδα, μόνο με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια.
Και τίθεται τώρα το ερώτημα. Αφού ο Χριστός είναι «ο Αυτός χθες και σήμερα, ο Αυτός και εις τους αιώνας».Εμείς σήμερα, μπροστά στη φράση «Δότε υμείς αυτοίς φαγείν», με απλά λόγια για εμάς σήμερα «Κάντε αυτό που μπορείτε και τα άλλα τα αναλαμβάνω Εγώ ο ίδιος», ποια άραγε στάση κρατούμε; Κρατούμε στάση απόλυτης εμπιστοσύνης και υπακοής ή είμαστε οι άνθρωποι που απλά έχουμε την πίστη ως folklore ενώ στην ουσία η καρδιά μας φιλοξενεί την καταραμένη ολιγοπιστία; Και ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε δύο παραδείγματα.
Και τίθεται τώρα το ερώτημα. Αφού ο Χριστός είναι «ο Αυτός χθες και σήμερα, ο Αυτός και εις τους αιώνας».Εμείς σήμερα, μπροστά στη φράση «Δότε υμείς αυτοίς φαγείν», με απλά λόγια για εμάς σήμερα «Κάντε αυτό που μπορείτε και τα άλλα τα αναλαμβάνω Εγώ ο ίδιος», ποια άραγε στάση κρατούμε; Κρατούμε στάση απόλυτης εμπιστοσύνης και υπακοής ή είμαστε οι άνθρωποι που απλά έχουμε την πίστη ως folklore ενώ στην ουσία η καρδιά μας φιλοξενεί την καταραμένη ολιγοπιστία; Και ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε δύο παραδείγματα.
Είσαι έγγαμος και αγαπάς τα παιδιά (τους επίγειους αυτούς αγγέλους). Κάνεις το θέλημα του Θεού στον θέμα της τεκνογονίας ή η ολιγοπιστία σου σε οδηγεί με τον «οικογενειακό προγραμματισμό» σε μία μίνι οικογένεια, διότι δήθεν αν έρθει και άλλος «άγγελος» μέσα στο σπίτι, δεν θα μπορείς δήθεν να τα βγάλεις πέρα. Αν συμβαίνει αυτό, τότε πρόσεξε διότι η πίστη σου είναι ανάπηρη και στην πράξη βλαστημάς το όνομα του Θεού. Ναι το βλαστημάς όταν από τη μια, θεωρητικώς θαυμάζεις τη δύναμη του Ιησού που με ελάχιστα υλικά διατρέφει τόσο πλήθος ανθρώπων, και από την άλλη με την παράβαση του καθήκοντός σου, ουσιαστικά κηρύττεις ότι Αυτός ο Ιησούς δεν δύναται τώρα να θρέψει ένα, δύο ή και όσα ακόμα τέκνα θα ήθελε να σου χαρίσει για τη δική σου ευτυχία αλλά και σωτηρία.
Επίσης εντολή του Θεού είναι η ευλογημένη ελεημοσύνη. Καλλιεργείς την αγία αυτή αρετή που σε κάνει να ομοιάζεις με τον Ουράνιο Πατέρα, ο οποίος συνεχώς ελεεί τον κόσμο ή η «χρηματιστηριακή λογική», έχει στεγνώσει την καρδιά σου και σε έχει μεταβάλει σε ένα χρηματοκιβώτιο που αργά η γρήγορα θα σκουριάσει και δεν θα κάνει ούτε για «ανακυκλώσιμο υλικό»; Εισρέουν λίγα έσοδα στο βαλάντιο; Λέγε δόξα τω Θεώ και με την ελεημοσύνη, αυτά τα λίγα θα ευλογηθούν και θα γίνουν πολλά...Και επιτέλους, είμαστε όχι κύριοι, αλλά διαχειριστές του πλούτου (όταν εννοείται τα έσοδα είναι καθαρά και τίμια και δεν έχουν ίχνος από τον ιδρώτα ή κηλίδα από το αίμα των εργαζομένων που αδικούνται...). Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά ότι «η εντολή της ελεημοσύνης, δόθηκε σε μας από το Θεό για να ασκήσουμε και καλλιεργήσουμε την αγάπη. Άλλωστε ο Θεός μπορεί να χορτάσει και να διαθρέψει τους πάντας «απονητί» δηλ. χωρίς κανένα κόπο.
πηγη
πηγη
