Τα γυάλινα σφουγγάρια είναι μακρόβια ζώα σε σχήμα βάζου, με σκελετούς από πυρίτιο, το βασικό συστατικό του γυαλιού. Το γυαλί στο σώμα τους δεν είναι στερεό και άκαμπτο αλλά ευέλικτο και θυμίζει πετροβάμβακα.
Κάποτε τα γυάλινα σφουγγάρια κυριαρχούσαν στον θαλάσσιο βυθό, ωστόσο σήμερα αξιόλογοι πληθυσμοί εντοπίζονται μόνο στην Ανταρκτική, σε θερμοκρασίες κάτω των 0 βαθμών Κελσίου και με ελάχιστο φως, συνθήκες που δεν ευνοούν την παραγωγή φυτοπλαγκτού, βασικής διατροφικής πηγής για τα θαλάσσια ζώα.
Οι επιστήμονες ξεκίνησαν να μελετούν τα γυάλινα σφουγγάρια στην Ανταρκτική το 2007, όταν ο ωκεανός καλύπτονταν από την κρηπίδα πάγου Larsen, μια πλωτή πλατφόρμα πάγου που εκτεινόταν κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Ανταρκτικής Χερσονήσου.
Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, λόγω της υπερθέρμανσης, ο παγετώντας Larsen συρρικνώθηκε, κάτι που συνέβαλε στην άνθιση του φυτοπλαγκτού.
Λαμβάνοντας υπόψη πόσο κρύο είναι το νερό στην Ανταρκτική, καθώς και τη σχετική έλλειψη τροφής, οι επιστήμονες περίμεναν ότι η θαλάσσια ζωή θα ανταποκρινόταν με αργούς ρυθμούς στις περιβαλλοντικές αλλαγές, δηλαδή το λιώσιμο των πάγων και την αύξηση του φυτοπλαγκτού.
Ωστόσο συλλέγοντας νέα δεδομένα με υποβρύχιο ρομπότ το 2011, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο πληθυσμός των γυάλινων σφουγγαριών είχε αυξηθεί σημαντικά.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές στη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Current Biology, μέσα σε τέσσερα χρόνια η βιομάζα τους είχε διπλασιαστεί και η πυκνότητά τους είχε τριπλασιαστεί.
Αυτό σημαίνει ότι τα γυάλινα σφουγγάρια διαχειρίζονται πολύ αποδοτικά τους φυσικούς πόρους, ακόμα και όταν αυτοί είναι ελάχιστοι, ενώ αναπαράγονται με ταχύτατους ρυθμούς.
Αν και υπάρχουν ακόμα πολλά ερωτήματα γύρω από τους αινιγματικούς αυτούς οργανισμούς, τα αποτελέσματα της μελέτης δίνουν πολύτιμα στοιχεία για το πώς ανταποκρίνονται τα ζωντανά οικοσυστήματα στις περιβαλλοντικές αλλαγές.
Πηγή
