Το πώς τα άλμπατρος καταφέρνουν να παραμένουν ψηλά για μεγάλες περιόδους χωρίς να κουνούν τα τεράστια φτερά τους, με άνοιγμα 3,5 μέτρων, παρέμενε μέχρι σήμερα γρίφος.
Το μυστήριο λύθηκε με την προσκόλληση συσκευών GPS σε μια ομάδα 16 άλμπατρος, του είδους Diomedea exulans, στον Ινδικό Ωκεανό.
Μέσω των GPS οι επιστήμονες κατάφεραν να μετρήσουν τη θέση του κάθε πουλιού 10 φορές το δευτερόλεπτο, σε διάστημα λίγων εκατοστών. Έτσι είχαν μια λεπτομερή εικόνα για τη διαδρομή τους.
Όπως διαπίστωσαν, τα θαλασσοπούλια κερδίζουν ύψος με δυναμικούς ελιγμούς, ενώ στη συνέχεια στρίβουν και συμπαρασύρονται για άλλα 100 μέτρα με ταχύτητες που φτάνουν τα 107 χιλιόμετρα την ώρα.
Χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο τα πουλιά μπορούν να ταξιδέψουν χιλιάδες χιλιόμετρα, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες.
Ωστόσο επισημαίνεται πως δεν αφήνονται απλά για να τα παρασύρει ο άνεμος αλλά στην πραγματικότητα ξεπερνούν κατά πολύ την ταχύτητα του ανέμου.
Παρά το γεγονός ότι τα άλμπατρος κατάφεραν να επιβιώσουν για περισσότερα από 50 εκατομμύρια χρόνια, σήμερα και τα 22 είδη απειλούνται με εξαφάνιση.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης, τα οκτώ απειλούνται σοβαρά με εξαφάνιση, τα εννιά έχουν καταχωρηθεί ως τρωτά και τα εναπομείναντα πέντε κινδυνεύουν σοβαρά να μπουν στη λίστα με τα απειλούμενα είδη.
Τα άλμπατρος ζουν περίπου 60 χρόνια και έχουν το μεγαλύτερο άνοιγμα φτερών από οποιοδήποτε άλλο πτηνό.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of Experimental Biology.
Πηγή
