Τις τελευταίες μέρες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα blogs αλλά και από τον τύπο γίνονται συνεχείς αναφορές που αφορούν τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Έχει διατυπωθεί και η άποψη να μην γίνεται αυτή η συζήτηση δημόσια. Εν μέρει με βρίσκει σύμφωνο με πολλές υποσημειώσεις. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να εκφράσω την άποψη μου λόγο κύρια της πορείας μου μέσα στο ερυθροσταυρικό κίνημα...........
Ο Ερυθρός Σταυρός είναι η μεγαλύτερη εθελοντική και το τονίζω εθελοντική οργάνωση που βασίστηκε στην άποψη να εξυπηρετείται η ανθρώπινη ανάγκη όποια μορφή και αν έχει αυτή. Υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί αυτήν την ανάγκη με πιστότητα σε όλο τον κόσμο από την ίδρυση του έως σήμερα. Έχει προσφέρει τεράστιες και ανεκτίμητες υπηρεσίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Έχει βοηθήσει στην ανακούφιση του ανθρωπίνου πόνου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και μάλιστα σε καιρούς πολύ δύσκολους και χαλεπούς.
Σε αυτόν τον Ερυθρό Σταυρό κλίνουμε ευγενικά το γόνυ και λέμε ένα μεγάλο και δυνατό ευχαριστώ για να ακουστεί σε όλο τον πλανήτη. Δυστυχώς όμως στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό τα πράγματα τα τελευταία χρόνια είναι τουλάχιστον απογοητευτικά. Το κίνημα είναι βυθισμένο στην κακοδιαχείριση και στα σκάνδαλα, σύμφωνα τουλάχιστον με όλα αυτά που κάθε τόσο και λιγάκι βλέπουν το φως της δημοσιότητας και που επίσημα δεν έχει υπάρξει αξιόπιστη διάψευση. Ο εθελοντής δεν έχει ούτε δύναμη, ούτε λόγο. Το κίνημα διοικείται από διοίκηση που εκλέγεται τύποις από ένα περιορισμένο και απόλυτα ελεγχόμενο εκλογικό σώμα, τοπικές διοικήσεις στην πλειοψηφία τους διορισμένες κατά την καλή τους σχέση με τον πρόεδρο, την εξουσία την κατέχουν οι κατά πολύ υπεράριθμοι έμμισθοι, σπατάλες και έξοδα χωρίς νόημα, αδιαφάνεια στην διαχείριση των εσόδων, ακόμη και στην διαχείριση του εράνου που θα πρέπει να κατευθύνεται αποκλειστικά στην ανθρωπιστική δράση και εν μέρει πηγαίνει στην μισθοδοσία υπαλλήλων κατά παράβαση κάθε αρχής, συνεχείς εμπλοκές και διαπλοκές με πολιτικούς και δημοσιογράφους, συνεχής άρνηση για συμμόρφωση με νέο καταστατικό σύμφωνα με τις οδηγίες και τις επιταγές της Διεθνούς Ομοσπονδίας, δωρεές και κληροδοτήματα που χάνονται ή ψάχνονται για να βρεθεί που κατέληξαν κ.λ.π., κ.λ.π.
Και μέσα σε όλη αυτή την άσχημη και μάλλον δύσοσμη κατάσταση οι εθελοντές. Η ψυχή του Ερυθρού Σταυρού. Και ενώ σε όλο τον κόσμο ο Ερυθρός Σταυρός διοικείται από τους εθελοντές του και οι έμμισθοί είναι οι υπάλληλοι που εκτελούν τις αποφάσεις των εθελοντών για την λειτουργία του κινήματος, εδώ όπου υπάρχει έμμισθος είναι το αφεντικό, οι κεντρικές αποφάσεις λαμβάνονται από εμμίσθους, και οι τοπικές διοικήσεις από εθελοντές μεν ορίζονται χωρίς καν να ενημερωθούν οι άλλοι εθελοντές, αλλά με βάση την σχέση τους με την κεντρική διοίκηση.
Οι εθελοντές τρέχουν, προσπαθούν, αγωνίζονται να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, να βοηθήσουν, να εκπαιδευτούν, πάντα με δική τους υποχρέωση για όλα ακόμη και με οικονομική συνεισφορά πολλές φορές. Μόνοι τους αγοράζουν τις στολές τους, μόνοι τους με ίδια μέσα μετακινούνται, μόνοι τους εξασφαλίζουν τον εξοπλισμό τους. Όλα μόνοι τους και χωρίς να έχουν κατοχυρωμένο έστω το δικαίωμα της άποψης. Αυτό επαφίεται στην καλή διάθεση του τοπικού προέδρου ή αρχηγού. Αντί να είναι οι εθελοντές το κέντρο των αποφάσεων είναι απλά αυτοί που εκτελούν τις εντολές.
Παρά το γεγονός ότι οι εθελοντές με την αδικαιολόγητη σιωπή και ανοχή τους στην ουσία καλύπτουν αυτή την άρρωστη κατάσταση που υπάρχει στο κίνημα, οφείλουμε όλοι μας να τους σεβόμαστε και να τους ευχαριστούμε. Να τους λέμε μπράβο από την ψυχή μας και να προσπαθούμε και εμείς να βοηθούμε το έργο τους.
Από εκεί και πέρα όμως όλοι μας έχουμε λόγο για τα πεπραγμένα στον Ερυθρό Σταυρό και πολύ περισσότερο οι εθελοντές του έχουν την υποχρέωση να αγωνιστούν ανοικτά και ξεκάθαρα για να αλλάξει το κίνημα, να αποκτήσει νέο καταστατικό σύγχρονο και δημοκρατικό, να γίνουν εκείνοι ο άξονας λειτουργίας του κινήματος και όχι οι εκτελεστές των αποφάσεων των έμμισθων υπεράνω αρχών και ελέω ποικίλων σχέσεων και συμφερόντων. Πρέπει να φροντίσουν να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους.
Τα έγραψα αυτά γιατί είναι άδικο και παράλογο να ψέγεται και να κατηγορείται ένα κίνημα σαν τον Ερυθρό Σταυρό επειδή κάποιοι δεν τίμησαν και δεν τιμούν τις αρχές του. Είναι άδικο να περάσει στην ελληνική κοινωνία το λάθος μήνυμα ότι όσοι φορούν την στολή του Ερυθρού Σταυρού είναι κλέφτες και λαμόγια. Είναι άδικο οι εθελοντές να πρέπει να απολογούνται για την συμπεριφορά των διοικήσεων. Οι εθελοντές ξαναλέω έχουν την ευθύνη ότι δεν αντιδρούν για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους όπως επιτάσσουν οι υποχρεώσεις τους και οι αρχές του κινήματος, όμως είναι η ψυχή του και τους οφείλουμε σεβασμό. Είναι σαν να βρίζουμε την δημοκρατία επειδή υπάρχουν λαμόγια πολιτικοί. Όχι μην το κάνουμε αυτό. Αν πράγματι ενδιαφερόμαστε για το κίνημα να είμαστε στο πλευρό των εθελοντών και να απαιτήσουμε την κάθαρση του κινήματος. Μακριά από πολιτικούς και άλλους μακρυχέρηδες που στερούν την δύναμη και την αξία του. Άλλωστε σαν απλοί πολίτες το έχουμε και υποχρέωση αφού ο Ερυθρός Σταυρός λαμβάνει και κρατική επιχορήγηση δηλαδή δημόσιο χρήμα.
Υ.Γ. Δεν θα απαντήσω σε κανένα σχόλιο. Όχι γιατί δεν θα έχω άποψη ή γιατί δεν σέβομαι τους συνομιλητές μου, αλλά γιατί ο στόχος μου δεν είναι να ανοίξω μια συζήτηση για να καταγγελθούν κάποιοι, αλλά για να μην αφήσω να μειωθεί η προσφορά των εθελοντών και η παγκόσμια δράση του ερυθροσταυρικού κινήματος. Το θεώρησα υποχρέωση μου σαν ένας εθελοντής που έχει περάσει αρκετές ώρες με την στολή και έχει αποστασιοποιηθεί γιατί δεν μπορούσε να ανεχθεί αυτή την δυσώδη κατάσταση, όταν και εγώ έμαθα και κατάλαβα τι γίνεται. Ιδιαιτέρως και προσωπικά με τον καθένα είμαι στην διάθεση του.
Του κυρίου Εμμανουήλ Ραπτάκη
