Δύο άνθρωποι ζουν αρμονικά και φιλικά όταν – ......
όπως λέει ο λαός- «ταιριάζουν τα χνώτα τους». Αυτή η λαϊκή έκφραση κρύβει μια μεγάλη αλήθεια.
Όταν υπάρχουν μεγάλες ανομοιότητες στα ψυχικά ενδιαφέροντα και στις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα, η αρμονική συμβίωση δεν είναι καθόλου εύκολη. Γι’ αυτό η Εκκλησία καθόρισε κατά τρόπο σοφό να προηγείται του γάμου ο αρραβώνας, για να γνωρίσει ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου.
Είναι απαραίτητος ο αρραβώνας και δεν πρέπει να παραθεωρείται.
Ο αρραβώνας δεν είναι γάμος. Είναι μία αμοιβαία υπόσχεση γάμου. Είναι μια περίοδος αναπτύξεων ψυχικού δεσμού των δυο που πρόκειται να έλθουν σε γάμου κοινωνία.
Ο αρραβώνας δεν ιερολογείται, για να μπορούν ανά πάσα στιγμή, εάν δουν οι μνηστευμένοι ότι δεν ταιριάζουν, να τον διαλύσουν. Κι αυτό είναι προτιμότερο στις περιπτώσεις που ένας εκ των δύο δει σημεία και εκδηλώσεις του χαρακτήρα του άλλου όχι καλές, που είναι αντίθετες με τον δικό του χαρακτήρα και τις δικές του ψυχικές διαθέσεις.
Δεν επιτρέπονται βέβαια συζυγικές σχέσεις στον αρραβώνα. Δεν έχουμε ένωση των σωμάτων . Όσοι προχωρούν σε μη επιτρεπόμενες κατά τον αρραβώνα σχέσεις μολύνουν τον γάμο τους και αμαρτάνουν ενώπιον του Θεού.
Στον αρραβώνα πρέπει να αναπτυχθεί ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των δύο μνηστευμένων. Πρέπει να αναπτυχθεί ο ισχυρός δεσμός της αγάπης, της ιερής αγάπης, που θα συντροφεύει ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή τους. Και θα πρέπει, αδέσμευτοι από ανεπίτρεπτες σαρκικές μίξεις, να βλέπει ο ένας καθαρά και με αντικειμενικότητα τη συμπεριφορά, τον χαρακτήρα και τη διαγωγή του άλλου. Για να καταστεί δε αυτό δυνατό, ο αρραβώνας δεν πρέπει να είναι πάρα πολύ σύντομος, αλλά ούτε και πολύ μακρύς. Ο μακρύς αρραβώνας κρύβει κινδύνους γι’ αυτούς που θέλουν να έχουν αυτοκυριαρχία στο γενετήσιο ένστικτο, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια στη ζωή.
Στην εποχή μας ,βέβαια, πάρα πολλές αξίες έχουν καταπατηθεί και καταλυθεί. Λίγοι είναι οι νέοι οι εγκρατείς και αυτοκυριαρχημένοι . Οι πολλοί, που δεν έχουν μέσα τους φόβο Θεού και πνευματική καλλιέργεια, παραδίδονται στη δύναμη του γενετησίου ενστίκτου χωρίς ηθικό χαλινό και χωρίς ηθικές δεσμεύσεις.
Αλλ’ υπάρχουν και οι ευσεβείς ηθικοί νέοι, με τις υγιείς χριστιανικές αρχές, που μπαίνουν καθαροί στον γάμο τους και όχι ηθικά ακρωτηριασμένοι. Και γι’ αυτούς κυρίως, αλλά και για κάθε νέο και νέα σοβαρά σκεπτομένους, χαράσσουμε τις γραμμές αυτές.
Ο αρραβώνας, λοιπόν, δεν είναι γάμος. Δεν επιτρέπονται συζυγικές σχέσεις. Δεν επιτρέπεται σαρκική ένωση. Αυτό που επιτρέπεται και επιβάλλεται είναι ο ψυχικός δεσμός, ανάπτυξη ψυχικής ενότητας, ανάπτυξη αγάπης, συγκρατημένης από σαρκικές εκδηλώσεις.
Στην περίοδο του αρραβώνα θα δει ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου και θα δουν κατά πόσο ταιριάζουν να γίνουν σύζυγοι αύριο και να ζήσουν μονιασμένα ισοβίως.
Οι σοβαρά σκεπτόμενοι και μυαλωμένοι νέοι και νέες κοιτάζουν, κυρίως και προπαντός, τον χαρακτήρα και τις ψυχικές εκδηλώσεις αυτού, ο οποίος θα είναι αύριο ο ισόβιος σύντροφος της ζωής τους. Δεν παγιδεύονται τυφλά από σωματικές ομορφιές, που αύριο μαραίνονται.
Είναι μγάλη παγίδα η σωματική ομορφιά και δυστυχώς πάρα πολλοί, χωρίς σοβαρή σκέψη, θέτουν αυτήν και μόνο ως βάση της επιλογής συζύγου. Είναι άκρως επικίνδυνη η μονοπώληση αυτής της προτιμήσεως. Οι σωματικές ομορφιές αλλάζουν. Τα πρόσωπα ρυτιδώνονται. Το σώμα μαραίνεται. Και όταν κίνητρο είναι μόνον η σωματική ομορφιά , τότε, μετά τους πρώτους ενθουσιασμούς , αρχίζει η αδιαφορία του ενός προς τον άλλον. Και αυτή τη αδιαφορία δημιουργεί χίλιες δύο αφορμές δυσαρμονίας και κουραστικής πλέον συμβιώσεως.
