Η κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία το ΄40 δεν αιφνιδίασε, όπως περίμεναν οι εχθροί μας, την ελληνική κυβέρνηση, γιατί και τον είχε έγκαιρα προβλέψει και είχε προετοιμαστεί, όσο βέβαια τα οικονομικά της της επιτρέπανε, για την αντιμετώπισή του όπως π.χ. με την κατασκευή με άκρα μυστικότητα των οχυρωματικών έργων της Γραμμής Μεταξά ή την προετοιμασία της πολύ επιτυχημένης επιστράτευσης! Αλλά και ο ελληνικός λαός κι αυτός με τη σειρά του περίμενε ....
θυμωμένος, ιδίως μετά τον άνανδρο τορπιλισμό του Έλλη ανήμερα της Παναγίας στο λιμάνι της Τήνου, το ξέσπασμά του από στιγμή σε στιγμή.
Είναι αλήθεια και το έχουν παραδεχθεί και οι ξένοι, εχθροί και φίλοι, πως σ΄αυτόν τον πόλεμο πολεμήσαμε λίγοι εναντίον πολλών και ενάντια μιας σύγχρονης πολεμικής μηχανής ενός πλουσίου βιομηχανικού κράτους και νικήσαμε!! Κι αυτό γιατί οι Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών διαφορών, είχαν συνταχθεί επίσης ομόψυχα με την κυβέρνηση του Ι.Μεταξά και με το χαμόγελο στα χείλη τρέξανε να πετάξουν τους φασίστες στη θάλασσα. Η ιστορία διδάσκει πως μονοιασμένη η φυλή μας θαυματουργεί όπως και στην εποποιία του ΄40!
Είναι σοβαρό λάθος να θεωρούμε τον Ιταλό στρατιώτη δειλό. Πολέμησε κι αυτός γενναία, αλλ΄ομως χωρίς όραμα σ΄εναν επιθετικό και άδικο πόλεμο που τον προκάλεσαν ανάξιοι ηγήτορες.
Ο μεγάλος όμως και κοινός αντίπαλος και των δύο εμπολέμων ήταν ο τρομερός χειμώνας του ΄41! Τα κρυοπαγήματα ήταν σε ημερησία διάταξη για όλους αυτούς που πολεμούσαν στα κακοτράχηλα βορειοηπειρωτικά βουνά με θερμοκρασίες ψυγείου και μοναδική τους θεραπεία ήταν δυστυχώς οι ακρωτηριασμοί!
Ενδεικτικό παράδειγμα του διμέτωπου και αδυσώπητου αυτού αντίπαλου φασισμού και κακοκαιρίας, ήταν η επιχείρηση κατάληψης του υψώματος 1923 του ορεινού συγκροτήματος της Τρεμπεσίνας. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού λοιπόν προκειμένου να ελευθερωθεί η περιοχή αυτή από τον εχθρό και να ανοίξει ο δρόμος προς την Κλεισούρα αποφάσισε την εξ εφόδου κατάληψη της κορυφής 1923! Μόλις λοιπόν έλαβε, ο συνταγματάρχης Νικόλαος Σπένδος, διοικητής του 14ου Συντάγματος Πεζικού της ένδοξης 5ης Μεραρχίας Πεζικού Κρήτης, τη σχετική διαταγή την ανακοίνωσε στους αξιωματικούς του.
Στη συνέχεια, τους εξήγησε πως λυπάται, αλλά λόγω του μεγάλου πάχους χιονιού και της παγοποίησής του από τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες κρίνει αδύνατη την εκτέλεσή της από το πεζικό και μόνο ειδική ομάδα χιονοδρόμων μπορεί να επιχειρήσει. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Ησίοδος Τσίγκος, διοικητής του 11ου λόχου ζήτησε τότε την άδεια να αναλάβει αυτός με εθελοντές την έφοδο στο ύψωμα. Όταν το αίτημά του έγινε δεκτό από τον συνταγματάρχη και ζήτησε εθελοντές από τον αποδεκατισμένο και κατάκοπο, λόγω των αλλεπάλληλων μαχών που είχε λάβει μέρος, λόχο του οι στρατιώτες με μια φωνή δήλωσαν πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν.
Με σύμμαχο λοιπόν αυτή τη φορά τη σφοδρή κακοκαιρία τις πολικές θερμοκρασίες που επικρατούσε στο Μέτωπο την 29η Ιανουαρίου 1941, και χάρη βέβαια στην ελληνική παλικαριά σκαρφάλωσαν οι λεβέντες του 11ου λόχου με επικεφαλής το λοχαγό τους και το λοχία Ζ. Τσουγκαράκη στην παγωμένη βουνοπλαγιά και καταλάβανε το πολύτιμο για τις περαιτέρω επιχειρήσεις ύψωμα 1923! Αλλά όσο κι αν ερευνήσανε, δεν βρήκανε ψυχή ζώσα στα αμπριά. Οι Ιταλοί στρατιωτικοί φαίνεται τα είχαν εγκαταλείψει τη νύχτα για να κατέβουν στο στρατόπεδό τους να …ζεσταθούν! Η μεγάλη χιονοθύελλα καταταλαιπώρησε φυσικά τους ηρωικούς μαχητές μας, αλλά και τους αντάμειψε με την αμαχητί παράδοση του υψώματος. Ο λόχος εγκαταστάθηκε αμέσως στις εχθρικές οχυρές θέσεις και με το δάκτυλο στη σκανδάλη των ιταλικών αυτομάτων και βαρέων όπλων που είχε κυριέψει, περίμενε την επιστροφή των…<> Ιταλών για μια…βροντώδη υποδοχή. Η διαταγή του λοχαγού τους ήταν σαφής: Να μην ανοίξουν πυρ παρά μόνο όταν ζυγώσουν πάρα πολύ κοντά και μετά από δική του εντολή.
Έτσι και έγινε και το άλλο πρωί που επιχείρησαν να ανακαταλάβουν το ύψωμα , κι όσες άλλες φορές προσπαθήσανε, το χιόνι βάφτηκε και βαφόταν κόκκινο!!!
Δεν χωράει καμμία αμφιβολία πως η κυρίευση της κορυφής 1923 οφείλεται καθ΄ολοκληρία στο γενναίο ανθυπολοχαγό Ησίοδο Τσίγκο, Λιοντάρι της Τρεμπεσίνας, όπως ήταν γνωστός στους συμπολεμιστές του, και στους ηρωικούς στρατιώτες του λόχου του φυσικά και γι΄αυτό παρασημοφορηθήκανε από την πολιτεία.
Από όλες όμως τις τιμητικές διακρίσεις και τις ηθικές αμοιβές που απονεμηθήκανε στον ήρωά μας, για την πολεμική του δράση στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων και των δύο χρυσών αριστείων ανδρείας που κοσμούσαν το στήθος του, αυτός ξεχώριζε την θερμή αλλά ανθρώπινη υποδοχή που του επιφυλάξανε οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές καθώς και οι απλοί πολίτες και στρατιώτες κατά την εισαγωγή του (19 Φεβρουαρίου 1941) για θεραπεία στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.
πηγη
