Του Άγη Βερούτη
Η όλη συζήτηση για την επιστροφή στη δραχμή, ως διέξοδο για την έλλειψη ρευστότητας που έχει προκαλέσει η λιτότητα, μοιάζει ως αναπόφευκτη εξέλιξη (Πικρές αλήθειες στο δρόμο προς τη δραχμή! ).
Δεν είναι!
Όταν λέμε “λιτότητα” στην Ελλάδα εννοούμε Υπερφορολόγηση, που είναι η επιλεγμένη από την πολιτική τάξη μέθοδος για την δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων: 1 μέρος μείωση κόστους του κράτους με....
3 μέρη αύξηση φόρων.
Φυσικά υπάρχει κι άλλη συνταγή λιτότητας, όπου επιλέγει την μείωση των εξόδων (μείωση κόστους) του κράτους αντί αύξησης της φορολογίας, όπως αυτή που έκανε η Ιρλανδία, χωρίς αύξηση φόρων, και ήδη έχει εξέλθει της κρίσης.
Όμως, η οικονομία της Ελλάδας συνεχίζει να συρρικνώνεται για έκτο χρόνο στη σειρά. Σύμφωνα με το επίσημο προσχέδιο του προϋπολογισμού από το ΥΠΟΙΚ, το Ελληνικό ΑΕΠ συρρικνώθηκε το 2014 κατά 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ! Έχασε δηλαδή άλλες 2 ποσοστιαίες μονάδες!
Η Ελληνική συνταγή λιτότητας της Τρόικας απέτυχε να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση, όπως εφαρμόστηκε με τις ευλογίες της Τρόικας.
Αυτό που επέτυχε το Ελληνικό Πρόγραμμα (όπως το ονομάζει η ΕΚΤ) με μεγάλη αποτελεσματικότητα ήταν να αυξήσει το δείκτη απόγνωσης και δυστυχίας όσων ηλίθιων έκαναν το λάθος να παγιδευτούν στον ιδιωτικό τομέα μιας χώρας βαθειά κρατικίστικης νοοτροπίας και διακυβέρνησης.
Αντί να γίνουν οι χιλιάδες μικροβελτιώσεις της καθημερινότητας, με κατάργηση άχρηστης νομοθεσίας, κωδικοποίησης της χρήσιμης νομοθεσίας, πάταξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, βελτίωσης των διαδικασιών του κράτους και μείωση της επαφής του με τον πολίτη στο ελάχιστο εφικτό, αναλωθήκαμε στα πυροτεχνήματα της υποτιθέμενης “φοροδιαφυγής” η οποία είναι αμφίβολο αν είναι σε υψηλότερο επίπεδο από το 19% της κραταιάς Γερμανίας. (Αν η φοροδιαφυγή –χωρίς εξαγωγή των κλεμμένων από τη χώρα όμως– έβλαπτε πραγματικά μια οικονομία, το Λουξεμβούργο θα ήταν καμμένη γη!)
Όμως, πιστεύουν κάποιοι, πως μόνο με την επιστροφή στη Δραχμή θα μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη, τις παχυλές συντάξεις από τρυφερές ηλικίες, και την ακόρεστη όρεξη όχι ασήμαντου μέρους του Λαού μας, να ζει ξεκούραστα εις βάρος της δουλειάς κάποιων άλλων.
Μετά από ολόκληρα χρόνια ύφεσης, που ξεπερνάει αυτήν των προπολεμικών ΗΠΑ του Μεγάλου Κραχ, όταν έχει χαθεί το 25% του ΑΕΠ και το 25% των θέσεων εργασίας της παραγωγικής οικονομίας, κάποιοι ονειρεύονται Δραχμές!
Δραχμές αέρος, χωρίς αντίκρυσμα, και με προοπτική συνεχών υποτιμήσεων, ώσπου να δουλεύουμε για ένα πιάτο φαϊ και ένα αυτοκίνητο να κοστίζει όσο μισθοί 10 ετών!
Δεν ήμασταν πάντα έτσι όμως. Η Ελληνική οικονομία στις δεκαετίες του ‘50 και του ’60 ήταν στις ταχύτερα αναπτυσσόμενες του κόσμου, μαζί με εκείνες της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, και της Κορέας.
Η βασική διαφορά των σημερινών Ελλήνων από τους παππούδες μας είναι αφενός ότι οι σημερινοί είναι οι πιο μορφωμένοι Έλληνες που έχουν υπάρξει ποτέ, αφετέρου ότι ποτέ ξανά οι Έλληνες δεν είχαν να σηκώσουν το βάρος ενός τόσο μεγάλου κράτους όσο το σημερινό.
Από την άλλη, για να δούμε ανάπτυξη χωρίς ρευστότητα και χωρίς επενδύσεις, όπως εύχεται να δούμε η Τρόικα και οι ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ίσως εφικτό σε κάποιο άλλο σύμπαν. Ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις σημαίνει οικονομία έντασης εργασίας. Δηλαδή κάτι σαν αγροτική ανάπτυξη αλλά με τσάπες και αξίνες! Γελοιότητες!
Η λύση υπάρχει για την Ελλάδα όπως και για όλες τις χώρες που έχουν παγιδευτεί σε ένα ατελές νόμισμα όπως το σημερινό ευρώ. Όμως η λύση δεν είναι η επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα, όπως η Δραχμή, που ουσιαστικά θα μας δώσει όλες τις αδυναμίες ενός νομίσματος χωρίς αντίκρυσμα χωρίς την ασφάλεια μιας τεράστιας υπερεθνικής οικονομίας που προκαλεί την εμπιστοσύνη στο νόμισμα.
Η λύση είναι σε ένα Παράλληλο Νόμισμα, όπως αυτό που προτείνουν οι σύμβουλοι της Γερμανικής κυβέρνησης για την ίδια τη Γερμανία, και όπως αυτό που ήδη χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες η Ελβετία, για τις εσωτερικές συναλλαγές της χώρας μόνον.
Συνδέοντας το νόμισμα αυτό με πραγματικές αξίες, όπως real estate, ή δικαιώματα εκπομπής ραδιοσυχνοτήτων, ή άδειες δόμησης σε ερημικές αλλά πανέμορφες περιοχές, ή κάποιες από τις χιλιάδες πηγές πλούτου που μια χώρα μπορεί να δημιουργεί με την στρογγυλή σφραγίδα του κράτους, το πιό πιθανόν είναι ότι αυτό το νόμισμα θα αυξάνει την αξία του έναντι του ευρώ στο βάθος του χρόνου αντί να την μειώνει.
Μοναδική προϋπόθεση για να είναι σοβαρή αυτή προσπάθεια, θα είναι να γίνεται δεκτό το νόμισμα αυτό για την πληρωμή φόρων προς το κράτος. Ολοκληρωμένα σχέδια έχουν εκπονηθεί για το πώς θα μπορούσε να δουλέψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένα παράλληλο νόμισμα, και δεν είναι του σημερινού μου σημειώματος ο σκοπός να το εξετάσω. (δείτε π.χ. Χωρίς επιστροφή στη Δραχμή).
Καιρός είναι να αρχίσουμε να εξετάζουμε πώς θα χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη με δικές μας δυνάμεις, χωρίς να εξαρτώμαστε από το ποιος ξένος επενδυτής θα έρθει να επενδύσει ένα ξεροκόμματο για να πάρει τα φιλέτα του real-estate της χώρας, και να βγάζει το ίδιο το ξεροκόμματο στο εξωτερικό κάθε 3 χρόνια κρατώντας την ιδιοκτησία των φιλέτων.
Η λύση είναι το Παράλληλο Νόμισμα, διατηρώντας το ευρώ τόσο για τις εξωτερικές πληρωμές, όσο και για τις εγχώριες, αλλά κάνοντας μεγάλο μέρος των δικών μας εσωτερικών πληρωμών κυρίως με το παράλληλο αυτό νόμισμα, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργεί όπως πχ το WIR της Ελβετίας, όπου οι συναλλαγές στο νόμισμα αυτό, δεν ενέχουν φορολόγηση!
Ανάπτυξη με παράλληλο νόμισμα είναι εφικτή.
Ανάπτυξη με ευχές και άδεια ταμεία, δεν είναι!
Ανάπτυξη με Δραχμή θα είναι πιθανόν εφικτή, όμως ουσιαστικά θα μας καταντήσει κολήγους στην ίδια μας τη γη.
Διαλέχτε! Όσο ακόμη έχουμε επιλογές.
Πηγή
