Η ιστορία των Ιμίων δεν γράφτηκε ακόμα στο σύνολο της. Η ιστορία όμως της προδοσίας των Ιμίων από τους τότε κυβερνώντες, μια προδοσία που έστειλε στον θάνατο τους τρεις αδικοχαμένους Έλληνες αξιωματικούς του ναυτικού, παρά του ότι έχει γραφτεί με μελανά χρώματα, δυστυχώς έμεινε .....
ατιμώρητη.
Τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς είναι λίγο πολύ γνωστά από ελληνικής πλευράς. Τι όμως έγινε στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, τι έγινε εκείνο το βραδύ στην Άγκυρα που ξενυχτούσε γεμάτη αγωνία καθώς έβλεπε ότι είχε βάλλει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια την τύχη της Τουρκίας, πολύ λίγα έχουν γίνει γνωστά στον ελληνικό λαό.
Το πρώτο συμπέρασμα για όσους παρακολούθησαν τις εξελίξεις από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, είναι ότι εκείνο το βράδυ η Άγκυρα, πριν από την απόβαση στην δεύτερη βραχονησίδα, διακατέχονταν από ένα έντονο άγχος και από μια απελπισία ότι η Τουρκία θα εφίστατο μια ιστορικής σημασίας στρατηγική ήττα που θα την σημάδευσε στην μετέπειτα ιστορία της. Ας όψονται αυτοί που ευχαρίστησαν τους Αμερικανούς για την μεγάλη εκείνη προδοσία, δίνοντας την ευκαιρία στους Τούρκους να καταπατήσουν για πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία ελληνικό έδαφος.
Δυο χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, σε μια τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίασε στις 9 Φεβρουάριου του 1998, στο τουρκικό κανάλι SHOW, ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος, Αλί Μπιράν, που πέθανε πρόσφατα, και με θέμα την κρίση των Ίμια, είχαν γίνει ορισμένες ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις. Το πρώτο σημαντικό συμπέρασμα από την εκπομπή αυτή, ήταν ότι εκείνο τα εικοσιτετράωρο η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία στην Τουρκία ήταν χωρισμένη και οι μεν αντιμετώπιζαν τους δε με καχυποψία. Ο τότε αρχηγός του Επιτελείου Ναυτικού της Τουρκίας, Ναύαρχος Γκιουβέν Έρκαγια, είχε διαφωνήσει με τις κινήσεις της Τσιλέρ και φανερά οργισμένος υποστήριξε ότι η Τουρκάλα πρωθυπουργός είχε παρασύρει το τουρκικό ναυτικό σε ενέργειες που δεν ήταν προγραμματισμένες, (χαρακτηριστικό της μεγάλης τουρκικής αγωνίας εκείνο το βράδυ, είναι ότι η Χουριέτ είχε κυκλοφορήσει την επομένη της κρίσης με πρωτοσέλιδο : «Η Τσιλερ είχε χάσει δυο κιλά ιδρώτα το προηγούμενο βράδυ»). Το δεύτερο συμπέρασμα ήταν ότι στην Άγκυρα υπήρχε πραγματικά μεγάλη αγωνία για το τι θα επακολουθήσει, καθώς είχε δημιουργηθεί για πολιτικούς λόγους, από μια κλίκα της Τσιλέρ, μια κρίση χωρίς έλεγχο και χωρίς πρόγραμμα για την στρατιωτική ηγεσία, κάτι ανήκουστο για την τουρκική εξωτερική πολιτική. Αυτό ήταν και ένα σημείο που έκανε τους στρατηγούς να είναι έξαλλοι με την πολιτική ηγεσία. Η ίδια η Τσιλέρ κατηγορήθηκε ότι ενώ στην αρχή πίεζε για πόλεμο, μόλις έκανε την εμφάνιση του (με τηλεφωνική επικοινωνία), ο Χόλμπρουκ, στη συνέχεια ζητούσε καθυστέρηση, άλλο ένα γεγονός που είχε εξοργίσει τον Έρκαγια. Άραγε τι μεσολάβησε με την επικοινωνία Τσιλέρ-Χόλμπρουκ; Εκείνο που είναι γνωστό είναι ότι μετά την επικοινωνία εκείνη, οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στην δεύτερη βραχονησίδα φέρνοντας την ποθητή για αυτούς ισοπαλία στην εξέλιξη της κρίσης.
Σε μια άλλη τηλεοπτική εκπομπή για την κρίση των Ιμίων, στο CNNTürk, στις 20/3/2001, ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών, Ινάλ Μπατού, ανέφερε ότι εκείνο το βράδυ η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο ενώ το εθνικό συμβούλιο βρίσκονταν σε μια μαραθώνια σύσκεψη στην Άγκυρα. Η Τσιλερ, διηγήθηκε ο Μπατού, έδειχνε να είχε εξαντλήσει στην υπομονή της και επέμενε πως εκείνη η σημαία έπρεπε να φύγει από τα «Κάρντακ» και ο ελληνικός στρατός να αποχωρήσει. Όλη η συζήτηση περιστρέφονταν στο πώς ο τουρκικός στρατός θα έδιωχνε τους Έλληνες από την βραχονησίδα που είχαν καταλάβει. Ο ίδιος ο Μπατού αντέκρουσε την Τσιλέρ λέγοντας πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα χωρίς να υπάρξει άμεση ελληνική αντίδραση, κάτι που όμως θα είχε βαρύ κόστος για την Τουρκία Τότε, ανάφερε ο Μπατού, μου παρουσιάστηκε από τις υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών η εικόνα ότι τα Ίμια δεν ήταν μια, αλλά δυο βραχονησίδες. Αμέσως αντιλήφθηκα ότι υπήρχε και η εναλλακτική λύση να γίνει απόβαση όχι στην πρώτη βραχονησίδα, που θα προκαλούσε αναπόφευκτη σύγκρουση, αλλά στην δεύτερη που ήταν αφύλακτη. Ζήτησα συγνώμη από την πρωθυπουργό και της παρουσίασα αμέσως αυτή την άποψη. Τότε όλοι οι παριστάμενοι έδειξαν πως είναι ευχαριστημένοι και η Τσιλερ δήλωσε πως η ιδέα του Μπατού είναι μια καλή διέξοδο από την κρίση. Εδώ όμως υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα. Ενώ πριν από τις 12 το βραδύ ο ίδιος ο Μπατού τόνιζε στην Τσιλέρ ότι ούτε μύγα δεν θα μπορούσε να κινηθεί χωρίς άμεση ελληνική αντίδραση, μετά από δυο ώρες αποφασίστηκε η απόβαση στην δεύτερη βραχονησίδα. Κάποιοι θεώρησαν ότι όχι μύγα αλλά ολόκληρη άκατος θα μπορούσε με την κάλυψη του πολεμικού Γιαβούζ, να αποβιβαστεί στην δεύτερη βραχονησίδα, που ήταν εγκληματικά αφύλακτη, χωρίς καμία ελληνική αντίδραση.
Τον Φεβρουάριο του 2005, πάλι ο Ινάν Μπατού, έκανε νέες αποκαλύψεις για την κρίση των Ίμια. Όπως αποκάλυψε τότε το απόγευμα της 30ης Ιανουαρίου που συνεκλήθη το έκτακτο Εθνικό Συμβούλιο στην Άγκυρα, η τουρκική πλευρά ξεκινούσε μια κρίση με το μεγάλο μειονέκτημα ότι ήδη οι Έλληνες είχαν καταλάβει την μια βραχονησίδα και θα έπρεπε τώρα αυτοί να απαντήσουν. Το γεγονός αυτό είχε αγχώσει την τουρκική στρατιωτική ηγεσία, γιατί δεν είχαν αποφασίσει πως θα αντιδράσουν μέχρι να βρεθεί η λύση της απόβασης στην δεύτερη βραχονησίδα. Μέχρι να στεφτεί με επιτυχία αυτή η απόβαση, το κλίμα ήταν πολύ ηλεκτρισμένο και η ένταση είχε ανέβει στο κατακόρυφο, καθώς διακυβεύονταν όλο το γόητρο αλλά και η ύπαρξη του τουρκικού καθεστώτος
Όλα αυτά αν μη τι άλλο δείχνουν πως η Ελλάδα είχε από την αρχή της κρίσης το μεγάλο πλεονέκτημα ότι η ελληνική σημαία κυμάτιζε πάνω από την μια βραχονησίδα, ενώ οι Τούρκοι στρατηγοί αιφνιδιασμένοι από τις εξελίξεις έχυναν ποτάμια ιδρώτα από την αγωνία για το πώς θα ξεμπλέξουν από μια κρίση που τους είχε μπλέξει η Τσιλερ. Τώρα, το πώς έγινε ενώ όλα ήταν υπέρ της ελληνικής πλευράς οι Τούρκοι όχι μόνο δεν υποχώρησαν αλλά κατάφεραν και με τρεις ελληνικές απώλειες να φέρουν ισόπαλο αποτέλεσμα και να θέσουν σε αμφισβήτηση την ελληνική κυριαρχία στις βραχονησίδες, αυτό πρέπει να γραφτεί στην ιστορία σαν μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές προδοσίες.
πηγη
