Δεν είναι –δυστυχώς– λίγοι οι πολίτες που, αγανακτισμένοι από την οικονομική πολιτική της κυβερνήσεως συνεργασίας, έχουν αποφασίσει να ψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτόν θα εκδηλώσουν την οργή τους χωρίς υψηλό κόστος.
Οι περισσότεροι δε από τους ψηφοφόρους αυτούς πιστεύουν ότι .....ο πολιτικός σχηματισμός του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι ένα κανονικό αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο, παρά τα όσα λέει, δεν πρόκειται τελικά να προχωρήσει στις ανατροπές που επαγγέλλεται.
Την εκδοχή αυτή, εξάλλου, προωθούν και κάποια στελέχη του κόμματος, τα οποία όμως δεν έχουν ιδιαίτερη απήχηση στο εσωτερικό του.
Η πραγματική εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι είναι τυφλωμένοι από το μίσος τους απέναντι στην Ιστορία.
Μοναδικός έτσι στόχος τους είναι να πάρουν μία ιστορική ρεβάνς απέναντι στην κατάρρευση του κομμουνισμού παγκοσμίως και στην ήττα του στην Ελλάδα, όταν επεχείρησε να εκβιάσει τις ιστορικές συνθήκες που ακολούθησαν την συντριβή του εθνικο-σοσιαλισμού και του φασισμού στην Γερμανία και στην Ιταλία.
Επίσης, σκοπός των ανθρώπων αυτών είναι –όπως αποκάλυψε και η πρόεδρος του γαλλικού ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου κυρία Μαρίν Λεπέν, απονέμοντάς τους εύσημα– να δημιουργηθεί ένα φαιοκόκκινο αντιευρωπαϊκό μέτωπο, με αποκλειστικό στόχο την αποδυνάμωση της Ευρώπης, στην πιο κρίσιμη φάση της μεταπολεμικής της ιστορίας.
Αποδυνάμωση για την οποία τεράστιες ευθύνες φέρουν, βεβαίως, και οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Δυστυχώς, σε κρίσιμες φάσεις, οι δυνάμεις αυτές αντί να προχωρήσουν σε ρηξικέλευθες αποφάσεις, περιορίστηκαν σε χαμηλής εμβέλειας μικροπολιτικά παιχνίδια –τα οποία είναι και η κύρια πηγή της σημερινής ευρωπαϊκής κρίσεως.
Μία κρίση η οποία έχει ποικίλα χαρακτηριστικά, με κυρίαρχο αυτό της «λαχανιασμένης αναπτύξεως».Στο επίπεδο αυτό, η Ευρώπη έχει σοβαρό πρόβλημα.
Η συμμετοχή της στο παγκόσμιο εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών υποχωρεί, οι επενδύσεις στους παραγωγικούς τομείς είναι μειωμένες και η ανεργία δεν λέει να υποχωρήσει.
Από την άλλη πλευρά, στα χρόνια της χρηματοοικονομικής κρίσεως, πάνω από 500.000 νέοι Ευρωπαίοι εγκατέλειψαν την Γηραιά Ήπειρο αναζητώντας καλύτερη τύχη στην Αμερική, καθώς και στην Βραζιλία και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες, προσφέροντας σε αυτές πολύτιμη φαιά ουσία και προωθημένη τεχνογνωσία.
Οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ έδειξαν, επίσης, σοβαρές αδυναμίες στην διαχείριση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, το οποίο, παρ’ όλα αυτά, είναι ήδη το δεύτερο αποταμιευτικό νόμισμα στον κόσμο, πίσω από το δολλάριο. Η θέση αυτή του ευρώ στην παγκόσμια νομισματική σκακιέρα έχει τεράστια σημασία.
Γι αυτό και οι εχθροί του δεν είναι λίγοι. Όμως, το παγκόσμιο βάρος του ευρώ κάνει πολύ πιο προσεκτική την Ευρώπη, η οποία δύσκολα πλέον μπορεί να εγκαταλείψει τον δρόμο της οικονομικής και νομισματικής της ενώσεως (ΟΝΕ).
Το γεγονός αυτό, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, μετά την κρίση που προκάλεσε η ελληνική χρεωκοπία στην ευρωζώνη το 2010 επιβάλλει στην Ευρώπη διαχειριστικούς κανόνες με τους οποίους κανείς πλέον δεν μπορεί να παίζει –ιδιαίτερα δε, δεν μπορούν να παίζουν με τους κανόνες αυτούς πολιτικές παρατάξεις με ασήμαντο βάρος στην Ευρώπη και με πενιχρή παρουσία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Και, στο μέτρο που τα κόμματα αυτά θα δέχονται εύσημα από πολιτικές παρατάξεις όπως το Εθνικό Μέτωπο στην Γαλλία, η όποια διαπραγματευτική τους δύναμη θα είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, για πολλοστή φορά ότι μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην σημερινή Ελλάδα θα αποτελέσει ιστορικό πλήγμα για την χώρα μας και το μέλλον της.
Την έξοδο της Ελλάδος από την κρίση μπορούν να φέρουν εις πέρας μόνον τα δύο μεγάλα κόμματα τα οποία όλα αυτά τα χρόνια διαχειρίστηκαν την ελληνική πορεία στην Ευρώπη.
Επίσης, η όποια αλλαγή προς το καλύτερο στην οικονομία δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνον από πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και που μπορούν να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματά του.Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στις δυνάμεις αυτές.
Το κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα «οραματίζεται» μία Ευρώπη που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρξει. Έτσι, πιθανή άνοδός του στην εξουσία θα οδηγήσει την χώρα σε πολύ σοβαρές περιπέτειες.
Μία πιθανή δε αποχώρηση της Ελλάδος από την ευρωζώνη θα δημιουργήσει και τεράστια εσωτερικά πολιτικά προβλήματα, με άγνωστη έκβαση.
Και τούτο διότι οι οικονομικές συνέπειες της αποχωρήσεως αυτής θα είναι δραματικές. Σε μία χώρα με περιορισμένη παραγωγική βάση, όπως η Ελλάδα, η οικειοθελής έξοδος από τη ευρωζώνη θα οδηγήσει το πληθωρισμό στα ύψη, θα έχει πολλαπλασιαστική αρνητική επίπτωση στην ανάπτυξη, θα συνοδευτεί από απίστευτες ελλείψεις αγαθών και, βεβαίως, θα τινάξει στον αέρα το τραπεζικό σύστημα της χώρας.
Οι διάφοροι οικονομολογούντες που πιπιλίζουν την καραμέλλα της αυξήσεως των εξαγωγών λόγω της δραστικής νομισματικής υποτιμήσεως, απλώς δεν γνωρίζουν τί τούς γίνεται.
Προφανώς αγνοούν ότι την περίοδο 1981-2002, η δραχμή υποτιμήθηκε πάνω από 55% και οι εξαγωγές της χώρας σε σταθερή αξία έπεσαν 2% –για τον απλούστατο λόγο ότι η Ελλάδα έχει ακόμα και σήμερα ελάχιστα διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά.
Παράλληλα, οι συναλλαγματοφόρες δραστηριότητές της, όπως ο τουρισμός, προσφέρουν χαμηλές προστιθέμενες αξίες.
Κατά συνέπεια, ο μόνος δρόμος ενισχύσεως της αναπτύξεως στην χώρα μας δεν είναι άλλος από την ριζική μεταρρύθμιση της οικονομίας μέσω μιας γενναίας απελευθερώσεώς της.
Μόνον μία απελευθερωμένη από την γραφειοκρατία, τον κρατισμό, την διαπλοκή και την αντιεπιχειρηματική κουλτούρα οικονομία θα μπορέσει να καινοτομήσει, να προσελκύσει επενδύσεις και να αποκτήσει την απαιτούμενη στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας εξωστρέφεια.
Όλες οι άλλες συνταγές, και κυρίως αυτές του αναπαλαιωμένου εντός του ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ, ένα και μόνον αποτέλεσμα θα έχουν: θα κάνουν αφόρητη την σημερινή χρεωκοπία.
Παράλληλα, θα εκθεμελιώσουν τον παραγωγικό ιστό με ενέργειες που είναι διαμετρικά αντίθετες και με το θεσμικό ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Όσοι, λοιπόν, πιστεύουν ότι μπορούν να ανοίξουν την πόρτα ενός αεροπλάνου εν πτήσει επειδή διαπίστωσαν ότι δεν τούς αρέσει ο πιλότος, αν τελικώς την ανοίξουν για να κατέβουν θα δουν ποια είναι η συνέχεια.
πηγη
