Ένας άλλος λόγος σημαντικός και αυτός είναι πως το παιδί ταυτίζεται με τον γονιό τόσο λεκτικά όσο και μη λεκτικά και βλέποντας να εκτονώνεται έτσι ο/η γονέας, θα επιχειρήσει να μιμηθεί αυτή τη συμπεριφορά που θα την θεωρήσει και «έγκυρη» ή «αποδεκτή» από τον πατέρα ή μητέρα ή και από τους δύο. Ίσως μάλιστα να την θεωρήσει και ως πράξη ηρωισμού ή αυθεντικότητας (και όχι παρορμητισμού) και εκεί να περιπλέκονται ακόμα περισσότερο τα πράγματα αναζητώντας και επιβράβευση μέσα από αυτό.
Καταρχήν θα πρέπει να αναφέρουμε πως δεν μιλάμε άσχημα για άτομα που το παιδί μας αγαπά, συμπαθεί ή και έχει μία ιδιαίτερη σχέση γιατί σίγουρα θα το επηρεάσουμε αρνητικά. Συμπεριφερόμενοι με τέτοιο τρόπο παρακινούμε το παιδί μας να έχει ανάλογη κακή συμπεριφορά απέναντι σε αυτό το πρόσωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι ο/η γονέας να επεξεργάζεται τα συναισθήματα του/της προς το πρόσωπο αυτό.
Πολλές φορές καταφεύγουμε σε βρισιές ή λεκτική βία θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα σωφρονίσουμε το παιδί μας να μην επαναλάβει κάποια άσχημη συμπεριφορά του/της. Οι γονείς όμως που φωνάζουν με ύβρεις στα παιδιά τους προκαλούν παρόμοια προβλήματα με αυτά της άσκησης βίας (την οποία θέλουν μεν να αποφύγουν αλλά η εξω λεκτική συμπεριφορά τους, τους προδίδει) παρ’ότι δε βιαιοπραγούν σωματικά αλλά η βία εδώ είναι ψυχολογική.
Επίσης η συχνότητα εκφώνησης ύβρεων από τους γονείς αυξάνει και τα επίπεδα στρές του παιδιού το οποίο θα πρέπει να προσαρμόζεται κάθε φορά σε αυτή τη συμπεριφορά που θα του γεννά θυμό, στεναχώρια αλλά και φόβο, αν όχι τρόμο. Ο φόβος και ο τρόμος μπορεί να ενισχύσει προγενέστερη ντροπή του παιδιού με αποτέλεσμα η αυθεντική έκφραση των συναισθημάτων του να μπλοκάρει αποτελεσματικά και να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερη ντροπή και ενοχή.
Αν το παιδί εκφράζει βρισιές που δεν ακούγονται στο οικογενειακό πλαίσιο καλό είναι να διερευνηθεί από πού προέρχονται ώστε με τις κατάλληλες ενέργειες να περιοριστεί αυτό το είδος λεξιλογίου είτε περιορίζοντας παρόμοιες συναναστροφές είτε διορθώνοντας τις υπάρχουσες.
Συμπερασματικά όταν είμαστε εκνευρισμένοι ή και οργισμένοι καλό είναι να απομακρυνόμαστε από το/τα παιδιά και να πάμε κάπου που δε μπορούν να μας αντιληφθούν ή και ακούσουν.Επίσης αυτό που έχει σημασία για το παιδί είναι κυρίως η μη λεκτική επικοινωνία μας εκείνη την ώρα, παρά η λεκτική βρισιά αυτή καθεαυτή. Μπορεί είτε να μην ενδιαφέρεται για το τι πραγματικά σημαίνει αυτό που λέμε είτε να μην αντιλαμβάνεται τη σημασία της υβριστικής λέξης όμως υπάρχει κάτι που το ελκύει/γοητεύει να κάνει το ίδιο, και αυτό τουλάχιστον δεν θα το ξεχάσει στην καλύτερη των περιπτώσεων. Αυτό είναι η ενέργεια και η ένταση που εκφορτίζεται μέσα από την έκφραση αυτής της λέξης ή που συνοδεύεται από την υβριστική φράση και που εντυπωσιάζει το παιδί.
Η έκφραση ύβρεων και άσχημων γενικά εκφράσεων καλό είναι να προβληματίζει τον γονέα γιατί προδίδει πολλά δυσάρεστα συναισθήματα που έχουν συσσωρευτεί στον ψυχισμό και αναζητούν διέξοδο μέσα από τέτοιες συμπεριφορές. Όταν αυτό συμβαίνει κατ’επανάληψη τότε φανερώνει ένταση και δυσάρεστη κατάσταση στους κόλπους της οικογένειας και σίγουρα δε παρέχει ένα ασφαλή πλαίσιο για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Σε αρκετές περιπτώσεις ο θυμός αντανακλά τη στεναχώρια που δεν έχει εκδηλωθεί στο βαθμό που υπάρχει και εκφράζεται μέσα από τέτοιου είδους συμπεριφορές.
