Κατάγονταν από το χωριό Καμάρι του Ξυλόκαστρου Κορινθίας και θείος του ήταν ο πρωθυπουργός Παναγής
Τσαλδάρης, και σύζυγος του θείου του, η Λίνα Τσαλδάρη, κόρη του Πρωθυπουργού Σπυρίδωνα Λάμπρου. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατόπιν συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στη Φλωρεντίακαι στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία.
Το 1928 θα αποτύχει στις εκλογές και κατόπιν θα προσχωρήσει στο «Λαϊκό Κόμμα» και θα μετάσχει στη δεύτερη κυβέρνηση του, ως υφυπουργός συγκοινωνιών την περίοδο από το 1933 έως το 1935 και ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. Μετά το θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη το 1936, έγινε μέλος της διοικούσας επιτροπής στο «Λαϊκό Κόμμα» το οποίο θα διακόψει τη λειτουργία του με την επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Από τη δεκαετία του 1910, συνταχτεί με το Βασιλιά Κωνσταντίνο τον Α' και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας θα διενεργήσει δημοψήφισμα με το οποίο θα επανέλθει, την 1η Σεπτεμβρίου του 1946, η βασιλευόμενη δημοκρατία και θα επιστρέψει στην Ελλάδα ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β', πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου του Α'.
Το 1945 ανακηρύχθηκε αρχηγός στο «Λαϊκό Κόμμα» και ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που επισκέφτηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Συγκεκριμένα το Δεκέμβριο του 1946, συναντήθηκε στον Λευκό Οίκο με τον Αμερικανό Πρόεδρο Χάρι Τρούμαν και είχε συνομιλίες με τον υπουργό εξωτερικών Τζέιμς Μπερνς, για την παροχή οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα [Δόγμα Τρούμαν 12 Μαρτίου 1947]. Την περίοδο από το 1947 έως το 1949, διετέλεσε επικεφαλής των ελληνικών αντιπροσωπειών στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι [το 1946] και στις γενικές συνελεύσεις του Ο.Η.Ε., [το 1949].
Το «Λαϊκό Κόμμα», αν και ήταν πρώτο κόμμα στις εκλογές του 1950, στις εκλογές του 1952, οι οποίες διεξήχθησαν με πλειοψηφικό σύστημα, δεν εξελέγη κανείς υποψήφιος του. Το 1958 ως επικεφαλής του σχηματισμού «Ένωση Λαϊκού Κόμματος», απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής και αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή και επανήλθε την περίοδο των Ιουλιανών, στα Συμβούλια του Στέμματος.
Εκτός από τους Τσοχατζόπουλο και Λιακουνάκο, οι Αμερικανοί για τους δικούς τους λόγους (που δεν είναι άλλοι από το γεγονός ότι δεν θέλουν μια γερμανοποίηση της Ευρώπης), βγάζουν στην σέντρα και δυο βαριά ονόματα της ελληνικής πολιτικής ιστορίας.
Για την ακρίβεια τoυς κρεμάνε στα μανταλάκια της CIA σαν πράκτορες των NAZI!
Πρόκειται για τον Εθνάρχη Καραμανλή αλλά και τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη.Την αποκάλυψη κάνει η ομογενειακή ιστοσελίδα ΚΑΛΑΜΙ αλλά το πιο σοκαριστικό είναι το έγγραφο που φιλοξενεί η ιστοσελίδα της CIA και το οποίο αναφέρει ότι η αποκάλυψη έγινε στην δίκη του εγκληματία πολέμου 'Αϊχμαν στο Ισραήλ 1962.
Το σχετικό link στην ιστοσελίδα της CIA, όπου μπορείτε να δείτε το παρακάτω έγγραφο (κατεβάστε το pdf), είναι>
http://www.foia.cia.gov/document/519b7f95993294098d512b57
Η απαγωγή του ναζί, Άντολφ Άιχμαν, από την Αργεντινή, όπου τον έκρυβε η CIA>Τον κάρφωσε ο Αντενάουερ και τον άρπαξε έξω από το σπίτι του η Μοσάντ
Ο Αδόλφος Αιχμαν για 15 χρόνια, ο συνταγματάρχης των SS Αντόλφ Άιχμαν, υπεύθυνος για τον θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα γκέτο, παρέμενε εξαφανισμένος. Η ψεύτικη ταυτότητα του Αιχμαν Η ψεύτικη ταυτότητα του Αϊχμαν.
Ονομαζόταν Ρικάρντο Κλέμεντ.
Η σχεδόν φυσιολογική ζωή του έληξε όταν η μυστική ισραηλινή υπηρεσία Μοσάντ, πληροφορήθηκε ότι ο αρχιτέκτονας του ολοκαυτώματος, ζούσε άνετο και πλουσιοπάροχο βίο με την οικογένεια του στην Αργεντινή. Και όλα αυτά χάρη στον παχυλό μισθό που έπαιρνε από την CIA.
Το σχετικό αφιέρωμα που ακολουθεί από την Μηχανή του Χρόνου>
Οι Αμερικανοί τον προστάτευαν για να μην αποκαλύψει ότι πρώην συνεργάτες του, είχαν γίνει πράκτορες στις μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής και της Δυτικής Γερμανίας, στο όνομα του ψυχρού πολέμου Ανατολής και Δύσης. Ο φάκελος που αποκάλυπτε την πραγματική ταυτότητα του Ρικάρντο Κλέμεντ, όπως ήταν το ψεύτικο όνομά του, παραδόθηκε στα γραφεία της Μοσάντ το 1959, από τον Γερμανό πράκτορα Φριτς Μπάουερ.
Στην πραγματικότητα τον ναζί εγκληματία παρέδωσε στα χέρια των Ισραηλινών, ο καγκελάριος της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ. Ήταν το αντάλλαγμα για να μην αποκαλυφθούν άλλοι αξιωματούχοι της κυβέρνησής του, που είχαν συνεργαστεί με τον Χίτλερ.
Ένας από αυτούς ήταν ο Χανς Γκλόμπκε, το «δεξί χέρι» του καγκελάριου και σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της Δυτικής Γερμανίας.
Η κινηματογραφική απαγωγή του Πράκτορες της Μοσάντ έφθασαν με άκρα μυστικότητα στην Αργεντινή και άρχισαν να παρακολουθούν τον Άιχμαν.
Έστησαν ένα τουριστικό γραφείο ταξιδιών κοντά στη γειτονιά του για να μην κινήσουν υποψίες.
Το σχέδιο ήταν να τον μεταφέρουν ζωντανό στο Ισραήλ για να δικαστεί.
Προς μεγάλη τους έκπληξη, ενώ ο ίδιος έκρυψε καλά το παρελθόν του, ο γιος του διατυμπάνισε στη φιλενάδα του το μίσος του για τους Εβραίους.
Ο νεαρός αγνοούσε ότι η φίλη του ήταν Εβραία που βοήθησε αποφασιστικά τις ισραηλινές αρχές στη σύλληψη του πατέρα του!
Το βράδυ της 11ης Μαΐου του 1960, δύο αυτοκίνητα με αναμμένες μηχανές περίμεναν έξω από το σπίτι του να επιστρέψει από τη δουλειά του.
Την ώρα που έφθασε, ένας από τους πράκτορες τον φώναξε με το όνομα του και όταν ο Άιχμαν γύρισε, δέχτηκε μία δυνατή γροθιά στο πρόσωπο από άλλο πράκτορα, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος ουρλιάζοντας από τον πόνο.
Σε δευτερόλεπτα, τον έβαλαν σηκωτό σε ένα από τα δύο αυτοκίνητα και αφού του έδεσαν τα μάτια, τα χέρια και τα πόδια, τον οδήγησαν σε ασφαλές κρησφύγετο, μέχρι να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να τον φυγαδεύσουν, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τις αρχές της Αργεντινής.
Η οικογένειά του τον αναζητούσε. Τηλεφώνησε σε νοσοκομεία μήπως του έχει συμβεί κάτι, απέφευγε όμως να ειδοποιήσει την Αστυνομία. Στο τέλος κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Δέκα μέρες αργότερα, η Μοσάντ τον φόρτωσε ναρκωμένο σε ένα εμπορικό αεροσκάφος της Ελ Αλ και τον οδήγησε στην Ιερουσαλήμ.
Η παράνομη απαγωγή προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Αργεντινής και Ισραήλ .Η δίκη του Άιχμαν Η δίκη του Άιχμαν Στις 23 Μαΐου του 1960, ο ηγέτης του Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ανακοίνωσε τη σύλληψη του εγκληματία πολέμου Άιχμαν. Η Αργεντινή διαμαρτυρήθηκε και ζήτησε την σύγκλιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Υποστήριξαν ότι παραβιάσθηκαν τα κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους τους, αλλά και το Διεθνές Δίκαιο, που απαγόρευε την απαγωγή πολίτη από επικράτεια ουδέτερης χώρας, χωρίς ενημέρωση των αρχών της. Στη διαμάχη που ακολούθησε, το Ισραήλ παραδέχθηκε την παραβίαση, αλλά δικαιολογήθηκε ότι η παράνομη απαγωγή έγινε από οργάνωση Εβραίων πολιτών και όχι από κρατικούς υπαλλήλους.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας εξέδωσε συμβιβαστικό ψήφισμα, με το οποίο πρότεινε «επανόρθωση» από το Ισραήλ και δημόσια δίκη του Άιχμαν. Το Ισραήλ ζήτησε συγγνώμη από την Αργεντινή. Αρνήθηκε όμως να επιστρέψει τον κρατούμενο τον οποίο παρέπεμψε σε δίκη, που ξεκίνησε στις 11 Απριλίου.
Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θανατική ποινή και στις 31 Μαΐου 1962, εκτελέστηκε στις φυλακές της πόλης Ράμλα με απαγχονισμό. Ήταν η μέρα που ο Άιχμαν πλήρωσε για τα εγκλήματά του σε βάρος της ανθρωπότητας...
ΠΗΓΗ
