Μην κάνεις λοιπόν χρήση βίας, στη διδασκαλία των παιδιών αλλά να τ’ ανατρέφεις με παιχνίδια.. – Πλάτων, Πολιτεία.
Για δεκαετίες, και δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σήμερα συνεχίζεται, η εκπαίδευση των παιδιών στηρίζονταν στον εκφοβισμό, στην χρήση βίας (σωματική ή ψυχολογική), στην κακοποίηση. Ως αποτέλεσμα είχε ο μαθητής να μην αγαπάει την όλη διαδικασία, να τρέμει στο μάθημα, να ......δημιουργούνται φοβίες και ανασφάλειες, απωθημένα και πολλά άλλες παρενέργειες. Και φυσικά ο μαθητής , σε τέτοιες συνθήκες, ποτέ δεν κατάφερνε να χτίσει σωστή ψυχολογία, ποτέ δεν μπορούσε να βγάλει τα ταλέντα του, ποτέ δεν αγαπούσε την εκπαίδευση. Και όπως λέγαμε «Παιδί απαίδευτο, ξύλο απελέκητο».
Είναι όμως προφανές ότι το λάθος δεν ήταν του παιδιού. Το λάθος ήταν 100% της συστήματος παιδείας (μέθοδος), των εμπνευστών του και όσων το εφάρμοζαν. Τα ίδια, και χειρότερα, συνέβαιναν και στην εκπαίδευση ζώων. Εκεί ο άνθρωπος, νοιώθοντας ανώτερο ον, θεωρούσε δικαίωμά του, να χειρίζεται εξουσιαστικά και βάναυσα ένα κατώτερο δημιούργημα όπως το σκυλί. Και πολλές φορές έκαναν και τον παραλληλισμό νομίζοντας ότι έτσι φιλοσοφούσαν και δικαίωναν τις επιλογές τους. « Το σκυλί και το παιδί όπως το μάθεις. Αν σου πάρει τον αέρα, το ‘χασες το παιχνίδι. Σπάσ’ του τον τσαμπουκά. Κόφτου τον αέρα».
Ευτυχώς τα χρόνια πέρασαν, καλύτερες και πιο επιστημονικές μέθοδοι επικράτησαν και τώρα έχουμε γνώση και δυνατότητες γα να εκπαιδεύσουμε κάποιον (ζώο ή άνθρωπο) με φιλικές τεχνικές. Τώρα πια είναι θέμα θέλησης και επιλογής. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να μάθουμε, δεν βρίσκουμε την πληροφόρηση κ.λ.π. Είναι αν πραγματικά θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την επιβράβευση, το παιχνίδι, την αγάπη και την συνεργασία ή μένουμε ακόμα κολλημένοι στο μαστίγιο, στον πνίχτη, στις φωνές και στις κλωτσιές.
Είναι πια θέμα στάσης ζωής, μυαλού και ψυχής. Αν αγαπάς, ξέρεις και θέλεις, εκπαιδεύεις. Στην αντίθετη περίπτωση παιδεύεις (με την σύγχρονη έννοια του όρου παιδεύω = ταλαιπωρώ, βασανίζω).
πηγη
