Όσα θα διαβάσετε στο κείμενο που ακολουθεί, σκοπό έχουν να δείξουν στον αναγνώστη σε γενικές γραμμές, πώς λειτουργεί μια μηχανή εσωτερικής καύσης (Μ.Ε.Κ.), από ποιά εξαρτήματα αποτελείται και τι ειδικό ρόλο παίζουν αυτά στη λειτουργία της μηχανής. Επίσης θα αναφερθούν οι κατηγορίες (είδη) των μηχανών που λειτουργούν σήμερα ανά τον κόσμο.
Με την πρώτη ματιά η θεωρία που διέπει τις Μ.Ε.Κ., μπορεί να φαίνεται ως «απλώς θεωρίες» ή ως «δυσνόητα τεχνολογικά κατασκευάσματα». Όσα όμως με την πρώτη ματιά φαίνονται δύσκολα και δυσάρεστα, είναι απ' τη μια μεριά πολύ εύκολα (και ευχάριστα) για κάποιον που αισθάνεται έστω και την παραμικρή αγάπη για το αυτοκίνητο να τα κατανοήσει (αρκεί να μην διαβάσει το άρθρο αυτό στο κρεβάτι λίγο πριν αποκοιμηθεί…). Από την άλλη πλευρά είναι απαραίτητο να τα κατανοήσει εάν θέλει να θεωρεί τον εαυτό του μέσα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Σκεφτείτε άλλωστε (κυρίως οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου, κι όχι μόνο της Αθήνας!) πόσο επηρεάζουν οι μηχανές αυτές την ποιότητα της ζωής μας, σκεφτείτε το «νέφος» με όλα του τα συμπαρομαρτούντα: τσούξιμο στο λαιμό (φαρυγγίτιδα σε μερικούς), κόκκινα μάτια, πόνοι στο στήθος και πολλά άλλα.
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στο θέμα μας, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της μηχανής του αυτοκινήτου.
Η αυτοκίνηση σαν ιδέα είναι αρκετά παλιά: Τόσο όσο και η επιθυμία του ανθρώπου να ζήσει όσο μπορεί περισσότερες εμπειρίες σε όσο το δυνατόν μικρότερο χρονικό διάστημα. Η πραγματική όμως αυτοκίνηση, με τη μορφή τουλάχιστον που την ξέρουμε όλοι σήμερα, δεν έγινε εφικτή παρά μόνο με την εμφάνιση των μηχανών εσωτερικής καύσης (δεν αναφέρουμε βέβαια την κωμική - πλην όμως τόσο απαραίτητη για την εξέλιξη - περίπτωση κίνησης αυτοκινήτου (;) με τη βοήθεια ατμομηχανής).
Η βάση για την κατασκευή μηχανής εσωτερικής καύσης τέθηκε περίπου στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα, όταν στα 1824 ο 28χρονος μηχανικός του Γαλλικού στρατού Ν. Sadi Carnot, δημοσίευσε στη Γαλλία μια εργασία με τίτλο: «Reflections sur la puissance motrice du feu et suries machines propres a developper cette puissance», θέτοντας ουσιαστικά τις βάσεις της επιστήμης της Θερμοδυναμικής. Το 1862, ο Alphonse Bean de Rochas δημοσιεύει στο Παρίσι τη θεωρία του για μια μηχανή εσωτερικής καύσεως με αρχή λειτουργίας, όμοια (σχεδόν) με αυτή που απαντάται και στις σημερινές μηχανές. Στα 1876 οι Otto και Langen βάζουν σε παραγωγή την πρώτη Μ.Ε.Κ. που ονομάζεται και μηχανή Otto, και στην οποία η συμπίεση του μίγματος συντελείται πριν από την καύση του.
Αλλά ας έρθουμε τώρα στην «ουσία» του θέματος και να πούμε ορισμένα πράγματα για τις Θερμικές Μηχανές (Θ.Μ.). Μια μηχανή λοιπόν ονομάζεται Θερμική, όταν το αποδιδόμενο από αυτή μηχανικό έργο προέρχεται από την καύση μίγματος ορισμένης αναλογίας καυσίμου-αέρα. Με τον τρόπο αυτό, η αποθηκευμένη στο καύσιμο χημική ενέργεια μετατρέπεται σε θερμότητα και εν συνεχεία σε μηχανικό έργο, το οποίο και αποδίδεται για εκμετάλλευση. Οι θερμικές μηχανές μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες:
Σε μηχανές εσωτερικής καύσεως, όπου η καύση του μίγματος συντελείται μέσα στο τμήμα της μηχανής που είναι υπεύθυνο για τη μετατροπή της θερμότητας σε μηχανικό έργο, και
Σε μηχανές εξωτερικής καύσεως, όπου η καύση του μίγματος συντελείται σε ξεχωριστό τμήμα της μηχανής. Σαν παράδειγμα μπορούμε εδώ να αναφέρουμε την ατμομηχανή.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκευτείτε http://iceal.wikidot.com/mek-vasi
Πηγή: wikidot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσθέστε το σχόλιό σας!!! Πείτε μας ότι θέλετε!