Συχνά η λέξη «όρια» δεν είναι αρκετή για να χωρέσει αυτό που συμβαίνει όταν ένα παιδί θέλει να κάνει ΤΟ ΔΙΚΟ του και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε σωστά.
Μπαίνουμε σε μία κατάσταση όπου θέλουμε στην κυριολεξία να εμφανιστεί με έναν μαγικό τρόπο μία μαγική λύση και όλα να γίνουν ήρεμα και φυσιολογικά χωρίς καμία απολύτως συνέπεια, ούτε για τα νεύρα μας αλλά ούτε και .....
για το παιδάκι μας. Διαβάζουμε βιβλία, οδηγούς συμπεριφοράς, άρθρα, αλλά πάλι δεν...
Κάτι πάντα πάει στραβά, κάτι πάλι κάναμε στραβά και το αγγελούδι γίνεται διαβολούδι. Και το ξέρουμε ότι η λέξη ΤΙΜΩΡΙΑ είναι απαγορευτική και ψάχνουμε για την σωστή λέξη, γιατί και η λέξη ΟΡΙΟ καμιά φορά δεν πιάνει.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από την ηλικία των 12 μηνών, ενός έτους, τότε που αρχίζει το μικρό να μεγαλώνει και να αποκτά προσωπικότητα. Πάμε π.χ. να το βάλουμε μέσα στο αυτοκίνητο και αυτό σπαράζει στο κλάμα και αρνείται με το πιο σπαρακτικό ουρλιαχτό που έχει ακούσει ποτέ η γειτονιά. Τι συμβαίνει; Τι κάνουμε; Εμείς επιμένουμε και αυτό δεν μπαίνει με τίποτα όμως. Να φωνάξουμε, να μαλώσουμε, να επιβάλουμε τι; Σήμερα θα μιλήσουμε για νέες λέξεις-κλειδιά για να καταλάβουμε και να αντιμετωπίσουμε τα μωρά μας αλλά και τα μεγαλύτερα παιδιά.
Άγνωστο, φόβος, συναισθήματα.
Πρώτον και πιο βασικό, τα παιδάκια έως 2 ετών, συνήθως δεν μπορούν να μιλήσουν, ή δεν μπορούν να εκφραστούν σωστά, κατανοητό; άρα δεν μπορούν να μας πουν τι ακριβώς θέλουν, τι ακριβώς νιώθουν, παρά μόνο με το κλάμα. Όσο λοιπόν εμείς δείχνουμε την δυσαρέσκειά μας, τον θυμό μας τόσο πιο πολύ αυτά κλαίνε και πεισμώνουν, γιατί θέλουν να τα καταλάβουμε.
Κανόνας 1ος.
Μιλάμε με γλυκιά φωνή, ήρεμα με το μωρό μας, του λέμε ότι το καταλαβαίνουμε , του δίνουμε λίγο χρόνο να ηρεμήσει, εάν πρόκειται πράγματι για αυτοκίνητο, βάζουμε και την αγαπημένη του μουσική, του δίνουμε το αγαπημένο του παιχνίδι, και μόλις ηρεμήσει τότε το βάζουμε στο καθισματάκι του και ξεκινάμε. Ο στόχος είναι να κάνουμε αυτό που θέλουμε να μας κάνουν. Να μας καταλαβαίνουν.
Κανόνας 2ος.
Ποτέ μα ποτέ , δεν τα μαλώνουμε μπροστά σε άλλους. Όταν τσιρίζουμε, φωνάζουμε, και όλα τα συναφή, το είδαμε , δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Αυτό δίνει στο παιδί την δύναμη να μας χειραγωγεί. Γιαυτό και όταν βρίσκονται μπροστά σε κόσμο , βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους. Στις ηλικίες των 3 με 4 ετών τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν δραματικά, γιατί η αντίρρηση και η αντίδραση πάει σύννεφο.
Πετάνε κάτω το φαγητό τους, δεν φεύγουν από τον παιδότοπο, δεν πάνε για ύπνο, δεν... δεν... δεν... και εδώ αρχίζει η μεγάλη ανατριχίλα. Να θυμάστε πως τα παιδιά πάντα φοβούνται ότι δεν τα καταλαβαίνουμε, και αυτός είναι ο λόγος που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα αισθήματά τους. Δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουν να διασκεδάσουν λίγο ακόμη, δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουν πίτσα αντί σπανακόριζο, δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουν να είναι μαζί μας αντί να πάνε για ύπνο , η λίστα είναι ατελείωτη όχι όμως και η υπομονή μας.
Κανόνας 3ος.
Καταλαβαίνουμε. Με κανένα τρόπο δεν μπαίνουμε στην θέση του θύματος, (αχ τι τραβάω η δόλια) αλλά κρατάμε συνειδητά την ψυχραιμία μας. Επιδιώκουμε την ηρεμία όχι την τιμωρία. Δηλαδή, δεν θέλει να φάει και πετάει το φαγητό του κάτω...δεν τιμωρώ, απλά του λέω, σε καταλαβαίνω ότι δεν σου αρέσει αυτό το φαγητό, μπορεί τώρα να μην πεινάς, θα φας αργότερα, το απομακρύνουμε από το τραπέζι μέχρι να ηρεμήσει.
Δεν θέλει να πάει στην ώρα του για ύπνο, και χτυπιέται στα πατώματα, πάλι, με ηρεμία του μιλάω, σε καταλαβαίνω, θέλεις να μείνεις μαζί μας, και εγώ θέλω, γιαυτό θα μείνεις άλλα δέκα λεπτά και μετά για ύπνο, εντάξει;
Στην ηλικία των 5 , που αρχίζει το νηπιαγωγείο, και μιλάει πια σωστά, καταλαβαίνει καλύτερα, αλλά επηρεάζεται και από το περιβάλλον περισσότερο, «γιατί ο Γιαννάκης κάνει αυτό και εγώ όχι» σε αυτή την ηλικία μπορούμε να αρχίσουμε να θέτουμε «συνέπειες».
Κανόνας 4ος.
Δίνουμε επιλογές. «Εάν κάνεις αυτό θα γίνει εκείνο, και εάν κάνεις ετούτο θα γίνει το άλλο. Τι θέλεις να κάνεις;». Προσοχή οι επιλογές πρέπει να είναι μόνο δύο, περισσότερες μπερδεύει τα παιδιά.
«Για φαγητό έχει μακαρόνια ή αυγά. Τι προτιμάς : Εάν πάς στην ώρα σου για ύπνο, αύριο θα παίξεις περισσότερο με το αγαπημένο σου παιγνίδι, ή όχι. Εάν φύγουμε από τον παιδότοπο σε λίγο, θα ξαναέρθουμε , εάν δεν σταματήσεις τώρα να φωνάζεις, δεν θα πάμε στο πάρτυ, θα μείνουμε στο σπίτι, τι προτιμάς;»
Κανόνας 5ος
Ότι και να κάνουμε δεν πιάνει. Ποιόν κανόνα να ακολουθήσουμε; Στην αγάπη δεν υπάρχουν όρια. Υπάρχει μόνο Αγάπη. Υπάρχουν παιδιά που είναι πιο ανασφαλή, πιο απαιτητικά ίσως από την φύση τους . Ότι και να κάνουμε αυτά δεν υπακούν σε κανένα κανόνα, και εάν μπούμε και στην σφαίρα της τιμωρίας, γίνονται ακόμη χειρότερα. Τι συμβαίνει;
Η ζωή είναι ο άγνωστος Χ , και τα παιδιά πρέπει να μάθουν να την ζουν, σωστά; Εμείς στο άγνωστο πως αντιδρούμε; Εάν μας απομακρύνουν από την ομάδα και μείνουμε μόνοι, πως νιώθουμε; Εάν μιλάμε και δεν μας καταλαβαίνουν, τι κάνουμε;
Στα πιο ανασφαλή παιδιά, που αποζητούν συνεχώς την δύναμή μας, δεν τα στέλνουμε στο δωμάτιό τους, σαν τιμωρία για να μάθουν ή να σκεφτούν γιατί έτσι νιώθουν πιο μόνα και πιο ανασφαλή, και σίγουρα δεν μαθαίνουν και αυτός είναι ο λόγος που το ξανακάνουν. Εάν σηκώνουν χέρι, μας χτυπούν, δεν χτυπάμε πίσω, πιάνουμε το χέρι τους, τα κοιτάμε με αγάπη στα μάτια, και λέμε με σιγουριά, όχι, αυτό δεν το ανέχομαι, και μετά το αγκαλιάζω και του λέω σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις.
Ειδικά προκαλώντας πόνο, τα παιδιά θέλουν να επηρεάσουν μια κατάσταση, να τραβήξουν την προσοχή ακόμη περισσότερο, να τεστάρουν εάν η αγάπη μας είναι αληθινή. Συνήθως δίνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις περισσότερη σημασία στα όρια , και ξεχνάμε ότι το πιο σημαντικό είναι , να δείξουμε στο παιδί μας πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, να τα κατανοεί, και έτσι θα βρούμε την ρίζα της άσχημης συμπεριφοράς του.
Εάν δεν μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, με πρώτο παράδειγμα εμάς, δεν θα μάθει να διαχειρίζεται και την συμπεριφορά του. Φωνάζουμε εμείς, φωνάζει και αυτό, ουρλιάζουμε εμείς, ουρλιάζει και αυτό, απόμακροι εμείς, απόμακρο και αυτό, το μήνυμα είναι σαφές.
Η λύση είναι υπομονή, επιμονή, και προπάντων Αγάπη!
Πηγή
Μπαίνουμε σε μία κατάσταση όπου θέλουμε στην κυριολεξία να εμφανιστεί με έναν μαγικό τρόπο μία μαγική λύση και όλα να γίνουν ήρεμα και φυσιολογικά χωρίς καμία απολύτως συνέπεια, ούτε για τα νεύρα μας αλλά ούτε και .....
για το παιδάκι μας. Διαβάζουμε βιβλία, οδηγούς συμπεριφοράς, άρθρα, αλλά πάλι δεν...
Κάτι πάντα πάει στραβά, κάτι πάλι κάναμε στραβά και το αγγελούδι γίνεται διαβολούδι. Και το ξέρουμε ότι η λέξη ΤΙΜΩΡΙΑ είναι απαγορευτική και ψάχνουμε για την σωστή λέξη, γιατί και η λέξη ΟΡΙΟ καμιά φορά δεν πιάνει.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από την ηλικία των 12 μηνών, ενός έτους, τότε που αρχίζει το μικρό να μεγαλώνει και να αποκτά προσωπικότητα. Πάμε π.χ. να το βάλουμε μέσα στο αυτοκίνητο και αυτό σπαράζει στο κλάμα και αρνείται με το πιο σπαρακτικό ουρλιαχτό που έχει ακούσει ποτέ η γειτονιά. Τι συμβαίνει; Τι κάνουμε; Εμείς επιμένουμε και αυτό δεν μπαίνει με τίποτα όμως. Να φωνάξουμε, να μαλώσουμε, να επιβάλουμε τι; Σήμερα θα μιλήσουμε για νέες λέξεις-κλειδιά για να καταλάβουμε και να αντιμετωπίσουμε τα μωρά μας αλλά και τα μεγαλύτερα παιδιά.
Άγνωστο, φόβος, συναισθήματα.
Πρώτον και πιο βασικό, τα παιδάκια έως 2 ετών, συνήθως δεν μπορούν να μιλήσουν, ή δεν μπορούν να εκφραστούν σωστά, κατανοητό; άρα δεν μπορούν να μας πουν τι ακριβώς θέλουν, τι ακριβώς νιώθουν, παρά μόνο με το κλάμα. Όσο λοιπόν εμείς δείχνουμε την δυσαρέσκειά μας, τον θυμό μας τόσο πιο πολύ αυτά κλαίνε και πεισμώνουν, γιατί θέλουν να τα καταλάβουμε.
Κανόνας 1ος.
Μιλάμε με γλυκιά φωνή, ήρεμα με το μωρό μας, του λέμε ότι το καταλαβαίνουμε , του δίνουμε λίγο χρόνο να ηρεμήσει, εάν πρόκειται πράγματι για αυτοκίνητο, βάζουμε και την αγαπημένη του μουσική, του δίνουμε το αγαπημένο του παιχνίδι, και μόλις ηρεμήσει τότε το βάζουμε στο καθισματάκι του και ξεκινάμε. Ο στόχος είναι να κάνουμε αυτό που θέλουμε να μας κάνουν. Να μας καταλαβαίνουν.
Κανόνας 2ος.
Ποτέ μα ποτέ , δεν τα μαλώνουμε μπροστά σε άλλους. Όταν τσιρίζουμε, φωνάζουμε, και όλα τα συναφή, το είδαμε , δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Αυτό δίνει στο παιδί την δύναμη να μας χειραγωγεί. Γιαυτό και όταν βρίσκονται μπροστά σε κόσμο , βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους. Στις ηλικίες των 3 με 4 ετών τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν δραματικά, γιατί η αντίρρηση και η αντίδραση πάει σύννεφο.
Πετάνε κάτω το φαγητό τους, δεν φεύγουν από τον παιδότοπο, δεν πάνε για ύπνο, δεν... δεν... δεν... και εδώ αρχίζει η μεγάλη ανατριχίλα. Να θυμάστε πως τα παιδιά πάντα φοβούνται ότι δεν τα καταλαβαίνουμε, και αυτός είναι ο λόγος που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα αισθήματά τους. Δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουν να διασκεδάσουν λίγο ακόμη, δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουν πίτσα αντί σπανακόριζο, δεν καταλαβαίνουμε ότι θέλουν να είναι μαζί μας αντί να πάνε για ύπνο , η λίστα είναι ατελείωτη όχι όμως και η υπομονή μας.
Κανόνας 3ος.
Καταλαβαίνουμε. Με κανένα τρόπο δεν μπαίνουμε στην θέση του θύματος, (αχ τι τραβάω η δόλια) αλλά κρατάμε συνειδητά την ψυχραιμία μας. Επιδιώκουμε την ηρεμία όχι την τιμωρία. Δηλαδή, δεν θέλει να φάει και πετάει το φαγητό του κάτω...δεν τιμωρώ, απλά του λέω, σε καταλαβαίνω ότι δεν σου αρέσει αυτό το φαγητό, μπορεί τώρα να μην πεινάς, θα φας αργότερα, το απομακρύνουμε από το τραπέζι μέχρι να ηρεμήσει.
Δεν θέλει να πάει στην ώρα του για ύπνο, και χτυπιέται στα πατώματα, πάλι, με ηρεμία του μιλάω, σε καταλαβαίνω, θέλεις να μείνεις μαζί μας, και εγώ θέλω, γιαυτό θα μείνεις άλλα δέκα λεπτά και μετά για ύπνο, εντάξει;
Στην ηλικία των 5 , που αρχίζει το νηπιαγωγείο, και μιλάει πια σωστά, καταλαβαίνει καλύτερα, αλλά επηρεάζεται και από το περιβάλλον περισσότερο, «γιατί ο Γιαννάκης κάνει αυτό και εγώ όχι» σε αυτή την ηλικία μπορούμε να αρχίσουμε να θέτουμε «συνέπειες».
Κανόνας 4ος.
Δίνουμε επιλογές. «Εάν κάνεις αυτό θα γίνει εκείνο, και εάν κάνεις ετούτο θα γίνει το άλλο. Τι θέλεις να κάνεις;». Προσοχή οι επιλογές πρέπει να είναι μόνο δύο, περισσότερες μπερδεύει τα παιδιά.
«Για φαγητό έχει μακαρόνια ή αυγά. Τι προτιμάς : Εάν πάς στην ώρα σου για ύπνο, αύριο θα παίξεις περισσότερο με το αγαπημένο σου παιγνίδι, ή όχι. Εάν φύγουμε από τον παιδότοπο σε λίγο, θα ξαναέρθουμε , εάν δεν σταματήσεις τώρα να φωνάζεις, δεν θα πάμε στο πάρτυ, θα μείνουμε στο σπίτι, τι προτιμάς;»
Κανόνας 5ος
Ότι και να κάνουμε δεν πιάνει. Ποιόν κανόνα να ακολουθήσουμε; Στην αγάπη δεν υπάρχουν όρια. Υπάρχει μόνο Αγάπη. Υπάρχουν παιδιά που είναι πιο ανασφαλή, πιο απαιτητικά ίσως από την φύση τους . Ότι και να κάνουμε αυτά δεν υπακούν σε κανένα κανόνα, και εάν μπούμε και στην σφαίρα της τιμωρίας, γίνονται ακόμη χειρότερα. Τι συμβαίνει;
Η ζωή είναι ο άγνωστος Χ , και τα παιδιά πρέπει να μάθουν να την ζουν, σωστά; Εμείς στο άγνωστο πως αντιδρούμε; Εάν μας απομακρύνουν από την ομάδα και μείνουμε μόνοι, πως νιώθουμε; Εάν μιλάμε και δεν μας καταλαβαίνουν, τι κάνουμε;
Στα πιο ανασφαλή παιδιά, που αποζητούν συνεχώς την δύναμή μας, δεν τα στέλνουμε στο δωμάτιό τους, σαν τιμωρία για να μάθουν ή να σκεφτούν γιατί έτσι νιώθουν πιο μόνα και πιο ανασφαλή, και σίγουρα δεν μαθαίνουν και αυτός είναι ο λόγος που το ξανακάνουν. Εάν σηκώνουν χέρι, μας χτυπούν, δεν χτυπάμε πίσω, πιάνουμε το χέρι τους, τα κοιτάμε με αγάπη στα μάτια, και λέμε με σιγουριά, όχι, αυτό δεν το ανέχομαι, και μετά το αγκαλιάζω και του λέω σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις.
Ειδικά προκαλώντας πόνο, τα παιδιά θέλουν να επηρεάσουν μια κατάσταση, να τραβήξουν την προσοχή ακόμη περισσότερο, να τεστάρουν εάν η αγάπη μας είναι αληθινή. Συνήθως δίνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις περισσότερη σημασία στα όρια , και ξεχνάμε ότι το πιο σημαντικό είναι , να δείξουμε στο παιδί μας πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, να τα κατανοεί, και έτσι θα βρούμε την ρίζα της άσχημης συμπεριφοράς του.
Εάν δεν μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, με πρώτο παράδειγμα εμάς, δεν θα μάθει να διαχειρίζεται και την συμπεριφορά του. Φωνάζουμε εμείς, φωνάζει και αυτό, ουρλιάζουμε εμείς, ουρλιάζει και αυτό, απόμακροι εμείς, απόμακρο και αυτό, το μήνυμα είναι σαφές.
Η λύση είναι υπομονή, επιμονή, και προπάντων Αγάπη!
Πηγή
