Είναι γεγονός ότι πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι, όσες θεωρίες κι αν μελετήσει ο νους μας, όσες συμβουλές κι αν ακούσουν τα ώτα μας, όσα «εγώ σίγουρα θα το’ κανα» κι αν πει το στόμα μας, τη δεδομένη στιγμή, καταλήγουμε να τα κάνουμε θάλασσα (ας το θέσουμε κομψά). Προσπερνούμε κάτι μοναδικές ευκαιρίες, που .......ήρθαν, κτύπησαν το κουδούνι και την πόρτα μας, απάντηση δεν πήραν, κι έφυγαν. Ευκαιρία μπορεί να σημαίνει τα χίλια όσα. Από μια καινούργια θέση που ταιριάζει γάντι στα μέτρα μας, μια νέα πρόκληση που μοιάζει βουνό για τα μέχρι τώρα δεδομένα μας, μέχρι μια νέα γνωριμία που πιθανόν να αποβεί ανελπίστως μοιραία στην πορεία.
Έχω την αίσθηση ότι ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά, έχει εφοδιαστεί εκ γενετής με ένα «μαγικό φίλτρο», το οποίο κάνει κολλητή παρέα με το ένστικτό μας, και που αν το πάρουμε στα σοβαρά, μπορεί ξεκάθαρα να μας «δείξει» το δρόμο προς όλες τις μεγάλες ευκαιρίες που μας προκύπτουν. Η Φύση τα κανόνισε καλύτερα από μας. Εμείς απλά πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε αυτά που μας προκαλούν μια ανεξήγητη χημεία, έναν πρωτόγνωρο σεισμό, αυτά που αντανακλούν ένα ξεχωριστό φως για εμάς. Και να τα κυνηγήσουμε. Με τρόπο και κόπο.
Να είμαστε έτοιμοι να εκτεθούμε. Να ξεχειλωθούμε, να ξεπεράσουμε εαυτόν και κυρίως να μη δειλιάσουμε την κρίσιμη στιγμή. Κυρίως αυτό το τελευταίο. Γιατί εξάλλου, ένα είναι το μόνο σίγουρο: το «γουστάρω» από το «δε μπορώ», ένα «φοβάμαι» δρόμος είναι.
Όταν παθαίνεις χημεία λοιπόν, να συνταράζεσαι. Να λες «ευχαριστώ» για τον ηλεκτρισμό, και δίχως να χάνεις κλάσμα του δευτερολέπτου, να τον παίρνεις από τα μαλλιά και να τρέχεις σαν τρελός μαζί του. Να χάνεσαι μες τα σύρματά του. Να απολαμβάνεις κάθε σπίθα του.
Και μην κοιτάς για πλήρη ταύτιση με αυτά που θα σε ηλεκτρίσουν στη ζωή. Αυτή είναι ίσως κι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί, αποτυγχάνοντας να εντοπίσουν τις πραγματικές προκλήσεις. Η χημεία δεν προϋποθέτει απόλυτη συμμετρία. Αν ταιριάζαμε απόλυτα με κάτι, δε θα’ μασταν άνθρωποι. Θα ήμασταν παπούτσια.
Η χημεία, το μόνο που θέλει, είναι θράσος. Και τόλμη περισσή. Και πλήρη συναίσθηση πως δεν κερδίζονται όλες οι μάχες. Δεν κατευνάζουν πάντα όλοι οι σεισμοί. Κι η ηλεκτροπληξία, μέρος του παιχνιδιού είναι.
Σημασία έχει να πάρουμε το ρίσκο. Να ακούσουμε το κουδούνι. Να ανοίξουμε την πόρτα. Και να’ χουμε πάντα κατά νου το εξής απλό: Αν γι’ αυτά που μας προκαλούν μια ανεξήγητα έντονη έλξη, δε δώσουμε το χώρο, το χρόνο, το θράσος που τους αξίζει, τότε δύο είναι τα τινά: είτε δεν άξιζαν όσο νομίσαμε, είτε δεν τους αξίζαμε όσο νόμισαν.
